Otizmli Azad’ın annesi anlattı: Kendi başımıza başaramayız İZMİR – Daha 18 aylıkken yapılan tetkikler kararında otizm tanısı konulan 17 yaşındaki Azad, Çalgın ailesinin ikinci özel ihtiyaçlı çocuğu. çabucak hemen konuşmayı öğrenmeden müzik söylemeye başlayan Azad’ın müziğe olan yeteneği ise otizm okulunda fark edildi.
Tıpkı anda basılmış birden çok sesi tek tek ayırt edip isimlerini söyleyebilen “armonik duyuma” ve beraberinde bir notayı diğer bir notayla karşılaştırmadan tanıyabilme yeteneği olarak bilinen “absolut kulağa” sahip olan Azad, 6 yaşından beri piyano çalıyor. Bir sefer duyduğu bir parçayı nota bilmesine gerek kalmadan çalabilen Azad, özel yetenek sınavıyla girdiği Başakşehir İsmail Dede Efendi Hoş Sanatlar Lisesi son sınıfta eğitim görüyor.
Liseye başladığından beri oğlu ile bir arada kendisi de öğrenci olan anne Sevinç Çalgın’ın tek isteği var: Azad’ın üniversitede müzik eğitimi alması. Oğlunun bir özel eğitim öğretmeni ile çalıştığında epeyce şey başaracağına inanan Çalgın, yetenek imtihanına hazırlanabilmesi için müzisyenlerden takviye beklediğini söylüyor ve ekliyor: “Biz bunu kendi başımıza başaramayız. Bir elin bize dokunması lazım!”
Anne Çalgın, çocuğunun eğitimi sırasında yaşadığı zorlukları, otizm teşhisini aldıktan daha sonra toplumsal ömürde kabul görmelerine kadarki süreçte yaşadıklarını anlattı.
‘BİZİM İÇİN HER ŞEY SIFIRDAN BAŞLADI’
Azad’ın çabucak hemen 8 aylıkken davranışlarında farklılık gördüklerini söz eden anne Çalgın, otizm teşhisi konulmasına kadar geçen süreci şu sözlerle anlatıyor: “Bizimle göz teması kurmuyor, sesleniyoruz karşılık vermiyordu. Biz de sanki sağır dilsiz mi diye düşündük. Oradan yola çıkarak evvel bir kulak testi yaptırdık. Yapılan analizlerin hepsi olağan çıktı. daha sonra bizi psikiyatri kısmına yönlendirdiler. Dokuz ay daha sonra yani Azad, 18 aylıkken otizm teşhisi konuldu. Ve bu biçimdece bizim maceramız başladı.”
Anne Çalgın, otizm teşhisi konulmasıyla bir arada Rehabilitasyon Merkezi’ne yönlendirildiklerini ve bu türlü eğitime başladıklarını anlatıyor: “Haftada 2 gün 45’ er dakikalık eğitimlerdi. Öğretmenler çocuğun durumuna bakılırsa eğitim veriyorlardı. Yani bir hamuru alıp hal vermek üzere düşünün. Bizim için her şey sıfırdan başladı. Olağanda kişi kendisi şekillenir. Fakat kendisi şekillenemediği için biz dışarıdan dayanak oluyoruz. Tahminen biraz bu biçimde bakmak lazım. Bu süreçte bir bakıma biz de öğretmen olduk”.
‘BİZ KONUŞSUN DİYE BEKLERKEN O DAİMA MÜZİK SÖYLÜYORDU’
Azad’ın 2 yaşındayken çabucak hemen konuşmayı öğrenmeden, epey uygun müzik söylemeye başladığını söyleyen anne Çalgın, kelamlarını şöyleki sürdürüyor: “bu biçimdelar gündemde olan Emre Aydın’ın “unutma beni” müziğini baştan sona epeyce da düzgün söylerdi. Lakin müzik bittiğinde ismin ne diye sorsalar yanıt vermezdi. O sırada öğretmenler bunun bir yetenek olduğunu fark etmediler, yalnızca hoş müzik söylüyor diye seviyorlardı. Lakin bunun ne manaya geldiğini bilmiyorlardı. Biz de bu biçimde bunun değerli olduğunun şuuruna varamadık. Biz konuşsun diye beklerken o daima müzik söylüyordu. 4 yaşındayken heceleri birleştirerek kendi kendine okumayı söktü. Psikoloğa başladığımızda onun ofisindeki beyannameleri ezberledi. Lakin doğal bağlantı eksikliği niçiniyle bir daha konuşmuyordu. Yalnızca o istediği vakit konuşuyor. örneğin benimle oynuyor lakin kelamlı bağlantıya girmiyor. esasen bu durum otizmli çocukların temel sorunu. Otizmli bir çocukla irtibata geçmeyi başardıysanız epeyce yol almışsınız demektir…”
‘ÖĞRETMENİN BİZİM ÇOCUĞUMUZA VERECEK HİÇBİR ŞEYİ YOKTU’
“Otizmli çocuklar için en kıymetli şey eğitim” diyor, anne Çalgın. bu biçimde otizm okulları olmadığı için rehabilitasyonla paralel olarak okulun ana sınıfına gittiklerini anlatıyor: “Azad küçükken yalnızca rehabilitasyon merkezleri vardı ve biz de o biçimde başladık. Bu eğitimler kavramlarla olduğu için faydalı oluyordu ancak saatleri fazlaca azdı. Zira otizmli bir çocuk girer girmez adapte olamıyor. 45 dakikanın, 15 dakikası bu yüzden boşa gidiyor. O niçinle bu eğitimler epey yetersiz. Ana sınıfında ise yalnızca bir öğretmen vardı ve o da özel eğitimle ilgili bilgiye sahip değildi. ötürüsıyla bizim çocuğumuza verebilecek hiç bir şeyi yoktu. Hatta öğretmeni, birinci kere otizmli bir çocuğa eğitim verdiğini söylemişti.”
‘OKUL İÇİN AĞABEYİ VE ABLASINI GÖREVLENDİRMEK ZORUNDA KALDIM’
“İlkokula almadılar Azad’ı, otizmli olduğu için sınıfta durmayacağını söylemiş olduler” diye anlatıyor anne Çalgın, eğitim sürecinde yaşadığı zorlukları.
“İlkokulun A sınıfına yazdılar. Lakin oradaki çocuklar da öğrenme geriliği olan çocuklardı. halbuki otizmli çocuklar hayli farklı… ötürüsıyla oradaki öğretmen de Azad’ı istemedi. Bize, ’10 özel çocuğum var lakin bir yardımcım bile yok. Sizin çocuğunuzu alırsam öbür çocuklara bir şey öğretemem’ dedi. Ben de öğretmenin bu konuşmasından yola çıkarak yardımcı olmaları için öteki çocuklarımı devreye soktum. Bir gün ablası gidip Azad’ın yanında oturuyordu, bir gün ağabeyi. Bir gün birisi meskende kendi ödevini yaparken, başkası Azad’la sınıfta durmak zorundaydı. Yani devletin bir dayanağı olmayınca ortaokula giden çocuklarımı gorevlendirmek zorunda kaldım. Zira benim bir özel ihtiyaçlı çocuğum daha vardı ve konutta kalmak zorundaydım. bu türlü A sınıfını da bitirmiş olduk.”
‘BAZI ŞEYLER YAŞAYARAK ÖĞRENİLİR’
Otizm okullarının açılmaya başlamasıyla uygun bir devir geçirdiklerini söz eden anne Çalgın, Azad’ın müzik yeteneğinin de o senelerda keşfedildiğini söylüyor. Ancak ekliyor Çalgın: “Otizm okulunda ister istemez toplumdan izole bir hayat yaşadık. Bu manada kaynaştırma sınıflarının değeri hayli büyük!”
“Tabii burada bir daha hem öğretmen tıpkı vakitte veliye iş düşüyor. Yani ilgili bir veliyseniz ve yeterli bir öğretmene de denk gelirseniz hakikaten dönüşüyor bu çocuklar. Azad’ın yeteneği de o okuldaki müzik öğretmeni Sinan Arsel yardımıyla keşfedildi. daha sonra onunla hayli ilgilendi. Okul bittikten daha sonra konuta gitmeyip her gün 1 saat ders veriyordu. 6 yaşında başladığı piyanoda birinci vakit içinderda Gnossienne kesimini baştan sona çaldı. Durum bu biçimde olunca Azad Hoş Sanatlar Lisesi’nde okuyabilsin diye ortaokulun son sınıfında olağan okula aldık. Alışılmış bir daha okulun özel sınıfı olduğunu belirteyim. Otizm okulu bize hayli şey kattı lakin bir sınıfta 4 öğrenci, 2 öğretmen olduğu için çocuk bağlantısız kalıyordu. Sonuçta o çocuklarda da bağlantı yok. Başından beri olağan okulda olsaydı her şey daha farklı olabilirdi. Lakin siz istediğiniz kadar bir şeyler anlatın kimi şeyler yaşayarak öğrenilir. Canınızın yandığını yaşayarak öğreniyorsunuz. İyiyi kötüyü bir daha deneyimleyerek öğreniyorsunuz.”
‘AZAD İÇİN ÖLÜNCEYE KADAR ÖĞRENCİ OLURUM’
Azad’ın müzik eğitimi alabilmek için yetenek imtihanına girdiğini ve kazananlar içinde 4. olduğunu söyleyen Çalgın, büyük bir heyecanla Hoş Sanatlar Lisesi’ne kayıt yaptırdıklarını anlatıyor. Fakat okulda yaşadıkları ıstıraplar niçiniyle, “Azad liseye başladığından beri ben de onunla bir arada öğrenci oldum” diyor anne Çalgın.
“Azad müziğin haricinde akademik olarak en çok ilkokul 3. sınıf düzeyinde. Yani lisede okuyor fakat öteki dersleri yapamıyor. bu türlü olunca da sıkıldığı için birtakım sesler çıkartmaya başlıyor. Ya elinde kâğıt yırtıyor ya da kalkıp dolaşıyor. Zira müzik dersi haricinde anlatılan mevzuları anlamıyor. bu biçimde da öğretmenler başka öğrencilerin dikkati dağılıyor diye haklı olarak istemiyor. Zira o çocuklar da üniversite imtihanına hazırlanıyor. Bir kollayıcı öğretmen olsa Azad’ı denetim edebilir ya da anlatılanları ona aktarır. Bu niçinle liseye başladığından beri ben de onunla öğrenci oldum. birlikte gittik, birlikte geldik. Azad sınıftayken ben koridorda bekliyorum. Çok gürültü yaptığında beni çağırıyorlar, birlikte dolaşıyoruz. Biraz sancılı bir devir oldu bizim için lakin ben Azad için seve seve ölünceye kadar da öğrenci olurum…”
‘KİMSEYE SESİMİZİ DUYURAMADIK’
Azad’ın pandemiyle bir arada 2 yıldır okula gitmemesine karşın öğrendiği kesimleri hiç unutmadığını söyleyen Çalgın, önümüzdeki yıl bir öğretmen takviyesiyle imtihana hazırlandığı takdirde Azad’ın epey şey başaracağına inanıyor:
“henüz iki yıldır okula gidemiyoruz. Fakat 2 yıldır okula gitmediği biçimde çaldığı hiç bir parçayı unutmadı, duyduğu bütün sesleri, tınıları tanıyor. Azad yeterli bir eğitim alırsa üniversiteyi kesinlikle kazanır. Bu mevzuda dayanağa gereksinimimiz var. Biz bunu kendi başımıza başaramayız. Azadın bir daha çalıştırılması lazım. İstekli öğretmenler boş saatlerinde vakit içinderını ona ayırsalar epey şey değişir. Fakat bugüne kadar kimseye sesimizi duyuramadık. Bu denli yıl koşturduk ve bu emeklerin boşa gitmesini istemiyoruz. Bizim Azad’la birebir ilgilenecek bir öğretmene muhtaçlığımız var.”
‘HALUK LEVENT’İ GÖRMEYİ BAŞINA TAKMIŞTI’
Oğlunun Haluk Levent’e olan hayranlığının kendisini duygulandırdığını da anlatan Çalgın, “Azad küçüklüğünden beri Haluk Levent’i görmeyi başına takmıştı. 2 yıl evvel Akçay’a gittiğimizde orada Haluk Levent’in afişlerini gördü. Bütün gün konsere gitmek için bize yapmadığını bırakmadı. Azad’ın ısrarıyla biletimiz olmadığı biçimde konser alanına gitmek zorunda kaldık. Kapıdaki nazaranvlilere durumu anlatıp salona girmek için ricada bulunduk. Çabucak içeriye bir telefon açarak girmemize müsaade verdiler. Azad o gün nitekim çok keyifli oldu. Haluk Levent’i büyük bir heyecan ve hayranlıkla izledi. Hatta seyirciler ortasına geldiğinde ona ‘Haluk abi’ diye tekraren bağırdı ancak gürültüden sesini duyuramadı. O günden beri her fırsatta Haluk Levent’in ‘Yollarda bulurum seni’ müziğini söyler. diye ekliyor.
‘HEPSİNİN FARKLI YETENEKLERİ VE MUHTAÇLIKLARI VAR’
“Bizler yalnızca eğitimde değil toplumsal olarak da fazlaca problemli bir müddetç yaşıyoruz. Zira insanlara daima kendimizi anlatmak zorundayız” diyor Anne Çalgın. “Otizmin niye farkında olmalıyız?” sorumuza ise şu biçimde karşılık veriyor:
“Her otizmli çocuk birbirinden farklı. Tıpkı öbür tüm çocuklar üzere hepsinin farklı yetenekleri ve gereksinimleri var. Farkında olmak onun sahip olduğu tek özelliğin ‘otizm’ olmadığını öğrenmenizi sağlar. Tıpkı Azad’ın müziğe olan yeteneği üzere. Bu yüzden daha yeterli eğitim ve daha epey farkındalık gerekiyor. Biz özel ihtiyaçlı çocukları olan anneler daima çırpınıyoruz lakin bizi dinleyecek insan bulamıyoruz. Yılda bir iki defa farkındalık günleri yapılıyor. O günlerde bir hareketlenme oluyor ve daha sonra duruyor. Bunların sürdürülebilir olması lazım. Lakin bu türlü dönüşür bu çocuklar…”
Tıpkı anda basılmış birden çok sesi tek tek ayırt edip isimlerini söyleyebilen “armonik duyuma” ve beraberinde bir notayı diğer bir notayla karşılaştırmadan tanıyabilme yeteneği olarak bilinen “absolut kulağa” sahip olan Azad, 6 yaşından beri piyano çalıyor. Bir sefer duyduğu bir parçayı nota bilmesine gerek kalmadan çalabilen Azad, özel yetenek sınavıyla girdiği Başakşehir İsmail Dede Efendi Hoş Sanatlar Lisesi son sınıfta eğitim görüyor.
Liseye başladığından beri oğlu ile bir arada kendisi de öğrenci olan anne Sevinç Çalgın’ın tek isteği var: Azad’ın üniversitede müzik eğitimi alması. Oğlunun bir özel eğitim öğretmeni ile çalıştığında epeyce şey başaracağına inanan Çalgın, yetenek imtihanına hazırlanabilmesi için müzisyenlerden takviye beklediğini söylüyor ve ekliyor: “Biz bunu kendi başımıza başaramayız. Bir elin bize dokunması lazım!”
Anne Çalgın, çocuğunun eğitimi sırasında yaşadığı zorlukları, otizm teşhisini aldıktan daha sonra toplumsal ömürde kabul görmelerine kadarki süreçte yaşadıklarını anlattı.
‘BİZİM İÇİN HER ŞEY SIFIRDAN BAŞLADI’
Azad’ın çabucak hemen 8 aylıkken davranışlarında farklılık gördüklerini söz eden anne Çalgın, otizm teşhisi konulmasına kadar geçen süreci şu sözlerle anlatıyor: “Bizimle göz teması kurmuyor, sesleniyoruz karşılık vermiyordu. Biz de sanki sağır dilsiz mi diye düşündük. Oradan yola çıkarak evvel bir kulak testi yaptırdık. Yapılan analizlerin hepsi olağan çıktı. daha sonra bizi psikiyatri kısmına yönlendirdiler. Dokuz ay daha sonra yani Azad, 18 aylıkken otizm teşhisi konuldu. Ve bu biçimdece bizim maceramız başladı.”
Anne Çalgın, otizm teşhisi konulmasıyla bir arada Rehabilitasyon Merkezi’ne yönlendirildiklerini ve bu türlü eğitime başladıklarını anlatıyor: “Haftada 2 gün 45’ er dakikalık eğitimlerdi. Öğretmenler çocuğun durumuna bakılırsa eğitim veriyorlardı. Yani bir hamuru alıp hal vermek üzere düşünün. Bizim için her şey sıfırdan başladı. Olağanda kişi kendisi şekillenir. Fakat kendisi şekillenemediği için biz dışarıdan dayanak oluyoruz. Tahminen biraz bu biçimde bakmak lazım. Bu süreçte bir bakıma biz de öğretmen olduk”.
‘BİZ KONUŞSUN DİYE BEKLERKEN O DAİMA MÜZİK SÖYLÜYORDU’
Azad’ın 2 yaşındayken çabucak hemen konuşmayı öğrenmeden, epey uygun müzik söylemeye başladığını söyleyen anne Çalgın, kelamlarını şöyleki sürdürüyor: “bu biçimdelar gündemde olan Emre Aydın’ın “unutma beni” müziğini baştan sona epeyce da düzgün söylerdi. Lakin müzik bittiğinde ismin ne diye sorsalar yanıt vermezdi. O sırada öğretmenler bunun bir yetenek olduğunu fark etmediler, yalnızca hoş müzik söylüyor diye seviyorlardı. Lakin bunun ne manaya geldiğini bilmiyorlardı. Biz de bu biçimde bunun değerli olduğunun şuuruna varamadık. Biz konuşsun diye beklerken o daima müzik söylüyordu. 4 yaşındayken heceleri birleştirerek kendi kendine okumayı söktü. Psikoloğa başladığımızda onun ofisindeki beyannameleri ezberledi. Lakin doğal bağlantı eksikliği niçiniyle bir daha konuşmuyordu. Yalnızca o istediği vakit konuşuyor. örneğin benimle oynuyor lakin kelamlı bağlantıya girmiyor. esasen bu durum otizmli çocukların temel sorunu. Otizmli bir çocukla irtibata geçmeyi başardıysanız epeyce yol almışsınız demektir…”
‘ÖĞRETMENİN BİZİM ÇOCUĞUMUZA VERECEK HİÇBİR ŞEYİ YOKTU’
“Otizmli çocuklar için en kıymetli şey eğitim” diyor, anne Çalgın. bu biçimde otizm okulları olmadığı için rehabilitasyonla paralel olarak okulun ana sınıfına gittiklerini anlatıyor: “Azad küçükken yalnızca rehabilitasyon merkezleri vardı ve biz de o biçimde başladık. Bu eğitimler kavramlarla olduğu için faydalı oluyordu ancak saatleri fazlaca azdı. Zira otizmli bir çocuk girer girmez adapte olamıyor. 45 dakikanın, 15 dakikası bu yüzden boşa gidiyor. O niçinle bu eğitimler epey yetersiz. Ana sınıfında ise yalnızca bir öğretmen vardı ve o da özel eğitimle ilgili bilgiye sahip değildi. ötürüsıyla bizim çocuğumuza verebilecek hiç bir şeyi yoktu. Hatta öğretmeni, birinci kere otizmli bir çocuğa eğitim verdiğini söylemişti.”
‘OKUL İÇİN AĞABEYİ VE ABLASINI GÖREVLENDİRMEK ZORUNDA KALDIM’
“İlkokula almadılar Azad’ı, otizmli olduğu için sınıfta durmayacağını söylemiş olduler” diye anlatıyor anne Çalgın, eğitim sürecinde yaşadığı zorlukları.
“İlkokulun A sınıfına yazdılar. Lakin oradaki çocuklar da öğrenme geriliği olan çocuklardı. halbuki otizmli çocuklar hayli farklı… ötürüsıyla oradaki öğretmen de Azad’ı istemedi. Bize, ’10 özel çocuğum var lakin bir yardımcım bile yok. Sizin çocuğunuzu alırsam öbür çocuklara bir şey öğretemem’ dedi. Ben de öğretmenin bu konuşmasından yola çıkarak yardımcı olmaları için öteki çocuklarımı devreye soktum. Bir gün ablası gidip Azad’ın yanında oturuyordu, bir gün ağabeyi. Bir gün birisi meskende kendi ödevini yaparken, başkası Azad’la sınıfta durmak zorundaydı. Yani devletin bir dayanağı olmayınca ortaokula giden çocuklarımı gorevlendirmek zorunda kaldım. Zira benim bir özel ihtiyaçlı çocuğum daha vardı ve konutta kalmak zorundaydım. bu türlü A sınıfını da bitirmiş olduk.”
‘BAZI ŞEYLER YAŞAYARAK ÖĞRENİLİR’
Otizm okullarının açılmaya başlamasıyla uygun bir devir geçirdiklerini söz eden anne Çalgın, Azad’ın müzik yeteneğinin de o senelerda keşfedildiğini söylüyor. Ancak ekliyor Çalgın: “Otizm okulunda ister istemez toplumdan izole bir hayat yaşadık. Bu manada kaynaştırma sınıflarının değeri hayli büyük!”
“Tabii burada bir daha hem öğretmen tıpkı vakitte veliye iş düşüyor. Yani ilgili bir veliyseniz ve yeterli bir öğretmene de denk gelirseniz hakikaten dönüşüyor bu çocuklar. Azad’ın yeteneği de o okuldaki müzik öğretmeni Sinan Arsel yardımıyla keşfedildi. daha sonra onunla hayli ilgilendi. Okul bittikten daha sonra konuta gitmeyip her gün 1 saat ders veriyordu. 6 yaşında başladığı piyanoda birinci vakit içinderda Gnossienne kesimini baştan sona çaldı. Durum bu biçimde olunca Azad Hoş Sanatlar Lisesi’nde okuyabilsin diye ortaokulun son sınıfında olağan okula aldık. Alışılmış bir daha okulun özel sınıfı olduğunu belirteyim. Otizm okulu bize hayli şey kattı lakin bir sınıfta 4 öğrenci, 2 öğretmen olduğu için çocuk bağlantısız kalıyordu. Sonuçta o çocuklarda da bağlantı yok. Başından beri olağan okulda olsaydı her şey daha farklı olabilirdi. Lakin siz istediğiniz kadar bir şeyler anlatın kimi şeyler yaşayarak öğrenilir. Canınızın yandığını yaşayarak öğreniyorsunuz. İyiyi kötüyü bir daha deneyimleyerek öğreniyorsunuz.”
‘AZAD İÇİN ÖLÜNCEYE KADAR ÖĞRENCİ OLURUM’
Azad’ın müzik eğitimi alabilmek için yetenek imtihanına girdiğini ve kazananlar içinde 4. olduğunu söyleyen Çalgın, büyük bir heyecanla Hoş Sanatlar Lisesi’ne kayıt yaptırdıklarını anlatıyor. Fakat okulda yaşadıkları ıstıraplar niçiniyle, “Azad liseye başladığından beri ben de onunla bir arada öğrenci oldum” diyor anne Çalgın.
“Azad müziğin haricinde akademik olarak en çok ilkokul 3. sınıf düzeyinde. Yani lisede okuyor fakat öteki dersleri yapamıyor. bu türlü olunca da sıkıldığı için birtakım sesler çıkartmaya başlıyor. Ya elinde kâğıt yırtıyor ya da kalkıp dolaşıyor. Zira müzik dersi haricinde anlatılan mevzuları anlamıyor. bu biçimde da öğretmenler başka öğrencilerin dikkati dağılıyor diye haklı olarak istemiyor. Zira o çocuklar da üniversite imtihanına hazırlanıyor. Bir kollayıcı öğretmen olsa Azad’ı denetim edebilir ya da anlatılanları ona aktarır. Bu niçinle liseye başladığından beri ben de onunla öğrenci oldum. birlikte gittik, birlikte geldik. Azad sınıftayken ben koridorda bekliyorum. Çok gürültü yaptığında beni çağırıyorlar, birlikte dolaşıyoruz. Biraz sancılı bir devir oldu bizim için lakin ben Azad için seve seve ölünceye kadar da öğrenci olurum…”
‘KİMSEYE SESİMİZİ DUYURAMADIK’
Azad’ın pandemiyle bir arada 2 yıldır okula gitmemesine karşın öğrendiği kesimleri hiç unutmadığını söyleyen Çalgın, önümüzdeki yıl bir öğretmen takviyesiyle imtihana hazırlandığı takdirde Azad’ın epey şey başaracağına inanıyor:
“henüz iki yıldır okula gidemiyoruz. Fakat 2 yıldır okula gitmediği biçimde çaldığı hiç bir parçayı unutmadı, duyduğu bütün sesleri, tınıları tanıyor. Azad yeterli bir eğitim alırsa üniversiteyi kesinlikle kazanır. Bu mevzuda dayanağa gereksinimimiz var. Biz bunu kendi başımıza başaramayız. Azadın bir daha çalıştırılması lazım. İstekli öğretmenler boş saatlerinde vakit içinderını ona ayırsalar epey şey değişir. Fakat bugüne kadar kimseye sesimizi duyuramadık. Bu denli yıl koşturduk ve bu emeklerin boşa gitmesini istemiyoruz. Bizim Azad’la birebir ilgilenecek bir öğretmene muhtaçlığımız var.”
‘HALUK LEVENT’İ GÖRMEYİ BAŞINA TAKMIŞTI’
Oğlunun Haluk Levent’e olan hayranlığının kendisini duygulandırdığını da anlatan Çalgın, “Azad küçüklüğünden beri Haluk Levent’i görmeyi başına takmıştı. 2 yıl evvel Akçay’a gittiğimizde orada Haluk Levent’in afişlerini gördü. Bütün gün konsere gitmek için bize yapmadığını bırakmadı. Azad’ın ısrarıyla biletimiz olmadığı biçimde konser alanına gitmek zorunda kaldık. Kapıdaki nazaranvlilere durumu anlatıp salona girmek için ricada bulunduk. Çabucak içeriye bir telefon açarak girmemize müsaade verdiler. Azad o gün nitekim çok keyifli oldu. Haluk Levent’i büyük bir heyecan ve hayranlıkla izledi. Hatta seyirciler ortasına geldiğinde ona ‘Haluk abi’ diye tekraren bağırdı ancak gürültüden sesini duyuramadı. O günden beri her fırsatta Haluk Levent’in ‘Yollarda bulurum seni’ müziğini söyler. diye ekliyor.
‘HEPSİNİN FARKLI YETENEKLERİ VE MUHTAÇLIKLARI VAR’
“Bizler yalnızca eğitimde değil toplumsal olarak da fazlaca problemli bir müddetç yaşıyoruz. Zira insanlara daima kendimizi anlatmak zorundayız” diyor Anne Çalgın. “Otizmin niye farkında olmalıyız?” sorumuza ise şu biçimde karşılık veriyor:
“Her otizmli çocuk birbirinden farklı. Tıpkı öbür tüm çocuklar üzere hepsinin farklı yetenekleri ve gereksinimleri var. Farkında olmak onun sahip olduğu tek özelliğin ‘otizm’ olmadığını öğrenmenizi sağlar. Tıpkı Azad’ın müziğe olan yeteneği üzere. Bu yüzden daha yeterli eğitim ve daha epey farkındalık gerekiyor. Biz özel ihtiyaçlı çocukları olan anneler daima çırpınıyoruz lakin bizi dinleyecek insan bulamıyoruz. Yılda bir iki defa farkındalık günleri yapılıyor. O günlerde bir hareketlenme oluyor ve daha sonra duruyor. Bunların sürdürülebilir olması lazım. Lakin bu türlü dönüşür bu çocuklar…”