İlk şey bana tuhaf geliyor – ve ben şanstan bahsediyorum D'Aversaama sadece bu da değil; oyun alanının içinde olmanın oyun sahasında olmak gibi olduğunu bilmene rağmen insan kafasını bu kadar kolay kaybediyor. Büyük kardeş. Bu artık futboldan rugby'ye, basketbola kadar tüm spor profesyonellerinin hayatının bir parçası. 'Dokunmadım', 'Ben değildim' cümleleri artık geçerli değil. Maç, yedek kulübeleri ve tribünler de dahil olmak üzere canlı olarak gösteriliyor. Bu nedenle koçların ve oyuncuların 100 dakika boyunca filme alınmanın hayatlarının bir parçası olduğunu bilmeleri gerekiyor.
D'Aversa'nınki uç bir örnek ama oyuncuların itibarlarını da Büyük Birader'e uyarlamaları gerekiyor. Bir zamanlar kamera Maradona'ya ve Fenomen Ronaldo'ya sabitlenmişti, şimdi ise herkese sabitlenmiş durumda. D'Aversa'nın saldırısı gerçek bir pusuydu ama bana göre aralarındaki ilişki İtalyan Ve Jurik, daha sonra barış yapma gösterisi yapanlar. Artık spor kültürünün hiçbir anlamı kalmamış, oynanan futbol paradoksal bir şekilde aynı dünyada yaşayanlar tarafından sonuncu sıraya yerleştirilmiştir. Kimse kazanma ve diğerlerinden daha iyi oynayacak güçlü bir takım hazırlama konusunda endişelenmiyor. Artık bunların hiçbiri kimsenin umurunda değil ve bunun nasıl olduğunu gördüğüm için üzgünüm Mourinho belli bir şekilde davrandı Roma. İki finale çıktığını (ancak Şampiyonlar Ligi'nde değil) söylemeye devam ediyor, ancak futbol dışındaki işleri oyuna değil sonuca göre yönettiğini söylüyor. Önemli olan bu. Antrenörler kendilerini düzenlemeli ve diğerlerine saygı duyarak takımların iyi oynamasını sağlamaya çalışmalıdır. Ama gerginlik yaratarak kazanırlarsa bu hangi örnekle gençlere zarar verir? Futbolun tüm bileşenleri arasında genel bir utanç var: Juve ile Inter arasındaki, Juve ile Napoli arasındaki, Catanzaro ile Cosenza arasındaki nefret. Artık dayanılacak gibi değil.
Futbolcular derneği ve antrenörler derneği bu kontrol edilemeyen şiddeti durdurmak için müdahale etmelidir: 16-18 yaşındakiler kaybetmenin başarısız oldukları anlamına geldiğini düşünürlerse pervasızca tepki verirler. Ve ben futbolun ötesine geçiyorum: Farklı cinsiyetteki erkekler arasında artık reddedilmeyi kabul etme kültürü yok. Spor siyasetine hiçbir zaman güvenmedim, en bayağı çıkarlar doğrultusunda hareket ediyor. Ama eğer antrenörler ve oyuncular işin içine girerse… Görmeye devam edemeyiz. Solak kim bu şekilde davranır. Kameraların onu her bakımdan incelediğini biliyor mu? Bunu ona söylemekten mutlu değilim çünkü sahada işlerin nasıl yürüdüğünü biliyorum. Ve hiçbir zaman okuldan atılmadım. Ama performansını Big Brother'a uyarlaması gerekiyor. ben bir kez Catanzaro-Juventus Ben tekmeledim Paolo Rossi ve özellikle onun güzel insanı ile tanıştıktan sonra pişman oldum. üstüne bir tane daha koydum Beccalossi top çok uzakta. Ama Büyük Birader hala uzaktaydı.
D'Aversa'nınki uç bir örnek ama oyuncuların itibarlarını da Büyük Birader'e uyarlamaları gerekiyor. Bir zamanlar kamera Maradona'ya ve Fenomen Ronaldo'ya sabitlenmişti, şimdi ise herkese sabitlenmiş durumda. D'Aversa'nın saldırısı gerçek bir pusuydu ama bana göre aralarındaki ilişki İtalyan Ve Jurik, daha sonra barış yapma gösterisi yapanlar. Artık spor kültürünün hiçbir anlamı kalmamış, oynanan futbol paradoksal bir şekilde aynı dünyada yaşayanlar tarafından sonuncu sıraya yerleştirilmiştir. Kimse kazanma ve diğerlerinden daha iyi oynayacak güçlü bir takım hazırlama konusunda endişelenmiyor. Artık bunların hiçbiri kimsenin umurunda değil ve bunun nasıl olduğunu gördüğüm için üzgünüm Mourinho belli bir şekilde davrandı Roma. İki finale çıktığını (ancak Şampiyonlar Ligi'nde değil) söylemeye devam ediyor, ancak futbol dışındaki işleri oyuna değil sonuca göre yönettiğini söylüyor. Önemli olan bu. Antrenörler kendilerini düzenlemeli ve diğerlerine saygı duyarak takımların iyi oynamasını sağlamaya çalışmalıdır. Ama gerginlik yaratarak kazanırlarsa bu hangi örnekle gençlere zarar verir? Futbolun tüm bileşenleri arasında genel bir utanç var: Juve ile Inter arasındaki, Juve ile Napoli arasındaki, Catanzaro ile Cosenza arasındaki nefret. Artık dayanılacak gibi değil.
Futbolcular derneği ve antrenörler derneği bu kontrol edilemeyen şiddeti durdurmak için müdahale etmelidir: 16-18 yaşındakiler kaybetmenin başarısız oldukları anlamına geldiğini düşünürlerse pervasızca tepki verirler. Ve ben futbolun ötesine geçiyorum: Farklı cinsiyetteki erkekler arasında artık reddedilmeyi kabul etme kültürü yok. Spor siyasetine hiçbir zaman güvenmedim, en bayağı çıkarlar doğrultusunda hareket ediyor. Ama eğer antrenörler ve oyuncular işin içine girerse… Görmeye devam edemeyiz. Solak kim bu şekilde davranır. Kameraların onu her bakımdan incelediğini biliyor mu? Bunu ona söylemekten mutlu değilim çünkü sahada işlerin nasıl yürüdüğünü biliyorum. Ve hiçbir zaman okuldan atılmadım. Ama performansını Big Brother'a uyarlaması gerekiyor. ben bir kez Catanzaro-Juventus Ben tekmeledim Paolo Rossi ve özellikle onun güzel insanı ile tanıştıktan sonra pişman oldum. üstüne bir tane daha koydum Beccalossi top çok uzakta. Ama Büyük Birader hala uzaktaydı.