senelerca babasının istismarına maruz kalan A.A: Adaleti sağlayın ANKARA- Türkiye’de bayan cinayetleri ve cinsel istismar davaları, birçok sefer sistematik bir cezasızlık sürecinin ortasında sürüncemede kalan azap davalarına dönüşüyor.
Geç hazırlanan iddianameler, yıllar süren davalar, ceza almasına karşın tutuksuz yargılanan sanıklar…
Ve tabi duruşma salonlarında, sokakta, toplumda, ‘cinsiyetleri’ üzerinden ‘cezalandırılan’ kadınlar…
‘9 YIL SÜREN CİNSEL İSTİSMAR’
Uşak’ta yaşayan A.A da yıllardır sesini ‘yargı’ üzerinden duyurmaya çalışan, ‘adalet’ arayan bayanlardan yalnızca biri. Dava belgesinde yer alan sözlere bakılırsa A.A’nın yaşadıkları, verilen ceza ve buna rağmen sanığın tutuklanmaması, A.A’nın yıllar süren adalet gayretini fazlaca düzgün anlatıyor.
8 yaşından 17 yaşına kadar babasının cinsel istismarına uğrayan, annesi, babaannesi, amcası ve okuldaki öğretmenlerinden yardım istemesine karşın yalnız bırakılan A.A, dokuz yıl boyunca uğradığı istismara ‘susmadığı’ için evvel aile ortasında yargılandı.
Durumu birinci vakit içinderda 11 yaşında annesine anlattığında, “Gebe mi kaldın, ne var bu kadar büyütecek. Karnımızı o doyuruyor” karşılığını alan A.A, çabucak sonrasında babaannesine anlatsa da bir dayanak nazaranmedi.
İstismar ortaokulda da devam etti. A.A, yaşadığı istismarı bu defa de öğretmenine ve okul müdürüne anlattı. Okul müdürü A.A’ya ‘isterse 2-3 adam tutup, babasını dövdürtebileceğini lakin akşam bir daha meskene gideceğini hatırlattı.
‘BAŞINA SERT BİR CİSİMLE VUR’
İstismar lise tahsili boyunca da sürdü; A.A bir defa daha durumu öğretmenlerine anlattı. Rehber öğretmeni, “Şizofren olabilirsin, hiç bir öz baba kızına bu biçimde bir şey yapmaz. Şayet bu biçimde bir şey var ise kendini korumak için bağır, çağır. Yanına sert bir cisim al. bu biçimde bir şey olursa başına vur” dedi.
Lakin A.A, babasından hayli korkuyordu. Çünkü babasının, annesi 9 aylık gebe iken şiddet uyguladığına, sokak köpeklerini tüfekle vurduğuna şahit olmuştu. Bir yandan da yaşadığı istismara artık dayanamıyordu.
A.A 17 yaşındayken bir daha bir gece babasının istismarı sırasında, öğretmeninin ‘bağır’ kelamlarını hatırlayarak, ‘yeter artık’ diye bağırmaya başladı. A.A’nın sesine kardeşi ve annesi uyandı. Annesi o gece her şeye şahit bulunmasına karşın sustu, babası ise konuttaki tüfeği alarak, “Ben nasıl babayım” diyerek annesine uzattı, “Vur beni” dedi.
Bu süreçte akraba etrafında olayı duymayan kalmadı.
A.A, tekraren şikâyetçi olmak istese de ailesinden ve öğretmenlerinden takviye bulamadı.
Kurtuluşu da 19 yaşında evlenmekte buldu. bu biçimdece yıllar süren istismar son bulmuştu.
İKİ YIL BOYUNCA İDDİANAME HAZIRLANMADI
A.A, ikinci çocuğunun da dünyaya gelmesiyle ruhsal meseleler yaşamaya başlamış, çocukları ile eşinin yalnız kalmasından duyduğu tasa artmıştı. Eşi de tedavi olmasını istedi. A.A, 2016 yılının Mart ayında Manisa Belediyesi’ne bağlı aile müşavere merkezinde tedaviye başladı, uzun süren seansların sonunda A.A’ya ‘posttravmatik gerilim bozukluğu’ teşhisi konuldu.
Baba tarafınca cinsel istismara, anne tarafınca duygusal istismara maruz bırakılan A.A, sonunda tabibinin da takviyesiyle babasından şikâyetçi olmaya karar verdi. Bunu duyan anne, “İnkâr ederim” derken, baba da kızını “intihar etmekle” tehdit etti.
A.A, baskılara karşın 2016 yılının Mayıs ayında Uşak Cumhuriyet Başsavcılığı’na babasıyla ilgili cürüm duyurusunda bulundu.
Erkek kardeşi ve öğretmenleri şahitlik yaptı. Baba, bu süreçte tutuklandı lakin iddianame iki yıl boyunca bir türlü hazırlanmadığı için, “Suçu sabit görülmemiş kişiyi hürriyetinden daha fazla mahrum bırakamayız” denilerek yaklaşık 7 ay daha sonra tahliye edildi.
Birinci cürüm duyurusu periyodunda 15 Temmuz darbe teşebbüsü yaşanmıştı ve iddianamenin bir türlü hazırlanamamasına ait, ‘FETÖ belgelerine da bakıyoruz öncelik onlar’ denildi.
13 YIL 6 AY CEZA: EVRAK YARGITAY’DA, TACİZCİ BABA HÜR
A.A’nın yaşadığı istismar o periyotta kamuoyunda gündem olunca, iki yıldır hazırlanmayan iddianame çabucak hazırlandı ve 2018’de Uşak 1. Ağır Ceza Mahkemesi’nde yargılama başladı. Baba dışında, A.A’nın lise müdürü H.K. ile lise öğretmenleri A.Ç ve M.Ö. de “Suçtan haberdar olmalarına karşın yetkili makamlara bildirmedikleri’ için yargılandı.
Gelinen son noktada, mahallî mahkeme, babaya cinsel istismar kabahatinden 13 yıl 6 ay ceza verirken, sanığın kontrollü özgürlükten yararlandırılmasına karar verildi. Ceza, istinaf evresinde da onandı. Sanık karara cezasının 10 yılın üzerinde olması sebebiyle bir daha itiraz etti. Evrak şu an Yargıtay’da…
“Suçtan haberdar olmalarına karşın yetkili makamlara bildirmedikleri’ için yargılanan öğretmenler ise ‘zaman aşımı’ndan yararlandı ve beraat etti.
‘ADALET İSTİYORUM’
“Çocukluğumdan bu yana yaşadığım çaresizlik, yalnızlık hissi, hala gelmeyen adaletle devam ediyor” diyen A.A, ortasında bulunduğu durumu şu sözlerle anlattı: “Küçüklüğümden bu yana herkese anlatmama karşın kimse yardımcı olmadı. Herkes beni susturma yoluna gitti. Yargıya başvurduğum andan itibaren ve ilerleyen süreçlerde bu evrakın sürüncemede kalması, bu kadar uzaması hayli yıprattı. Akraba etrafım de yargı sürecinde hiç takviye olmadı, ruhsal baskı yaptı. En sonunda telefon numaramı değiştirdim. Dava sürecinde yanımda olmayanlarla görüşmeyi kestim. Adalet sistemi de bu şahsın kabahati işlediğini kabul ediyor fakat niye hala tutuklanmıyor. 2016 yılından bu yana bu dava ile uğraşıyorum. Türkiye’de adalet sistemi fazlaca yavaş ilerliyor. Adalet istiyorum.”
Geç hazırlanan iddianameler, yıllar süren davalar, ceza almasına karşın tutuksuz yargılanan sanıklar…
Ve tabi duruşma salonlarında, sokakta, toplumda, ‘cinsiyetleri’ üzerinden ‘cezalandırılan’ kadınlar…
‘9 YIL SÜREN CİNSEL İSTİSMAR’
Uşak’ta yaşayan A.A da yıllardır sesini ‘yargı’ üzerinden duyurmaya çalışan, ‘adalet’ arayan bayanlardan yalnızca biri. Dava belgesinde yer alan sözlere bakılırsa A.A’nın yaşadıkları, verilen ceza ve buna rağmen sanığın tutuklanmaması, A.A’nın yıllar süren adalet gayretini fazlaca düzgün anlatıyor.
8 yaşından 17 yaşına kadar babasının cinsel istismarına uğrayan, annesi, babaannesi, amcası ve okuldaki öğretmenlerinden yardım istemesine karşın yalnız bırakılan A.A, dokuz yıl boyunca uğradığı istismara ‘susmadığı’ için evvel aile ortasında yargılandı.
Durumu birinci vakit içinderda 11 yaşında annesine anlattığında, “Gebe mi kaldın, ne var bu kadar büyütecek. Karnımızı o doyuruyor” karşılığını alan A.A, çabucak sonrasında babaannesine anlatsa da bir dayanak nazaranmedi.
İstismar ortaokulda da devam etti. A.A, yaşadığı istismarı bu defa de öğretmenine ve okul müdürüne anlattı. Okul müdürü A.A’ya ‘isterse 2-3 adam tutup, babasını dövdürtebileceğini lakin akşam bir daha meskene gideceğini hatırlattı.
‘BAŞINA SERT BİR CİSİMLE VUR’
İstismar lise tahsili boyunca da sürdü; A.A bir defa daha durumu öğretmenlerine anlattı. Rehber öğretmeni, “Şizofren olabilirsin, hiç bir öz baba kızına bu biçimde bir şey yapmaz. Şayet bu biçimde bir şey var ise kendini korumak için bağır, çağır. Yanına sert bir cisim al. bu biçimde bir şey olursa başına vur” dedi.
Lakin A.A, babasından hayli korkuyordu. Çünkü babasının, annesi 9 aylık gebe iken şiddet uyguladığına, sokak köpeklerini tüfekle vurduğuna şahit olmuştu. Bir yandan da yaşadığı istismara artık dayanamıyordu.
A.A 17 yaşındayken bir daha bir gece babasının istismarı sırasında, öğretmeninin ‘bağır’ kelamlarını hatırlayarak, ‘yeter artık’ diye bağırmaya başladı. A.A’nın sesine kardeşi ve annesi uyandı. Annesi o gece her şeye şahit bulunmasına karşın sustu, babası ise konuttaki tüfeği alarak, “Ben nasıl babayım” diyerek annesine uzattı, “Vur beni” dedi.
Bu süreçte akraba etrafında olayı duymayan kalmadı.
A.A, tekraren şikâyetçi olmak istese de ailesinden ve öğretmenlerinden takviye bulamadı.
Kurtuluşu da 19 yaşında evlenmekte buldu. bu biçimdece yıllar süren istismar son bulmuştu.
İKİ YIL BOYUNCA İDDİANAME HAZIRLANMADI
A.A, ikinci çocuğunun da dünyaya gelmesiyle ruhsal meseleler yaşamaya başlamış, çocukları ile eşinin yalnız kalmasından duyduğu tasa artmıştı. Eşi de tedavi olmasını istedi. A.A, 2016 yılının Mart ayında Manisa Belediyesi’ne bağlı aile müşavere merkezinde tedaviye başladı, uzun süren seansların sonunda A.A’ya ‘posttravmatik gerilim bozukluğu’ teşhisi konuldu.
Baba tarafınca cinsel istismara, anne tarafınca duygusal istismara maruz bırakılan A.A, sonunda tabibinin da takviyesiyle babasından şikâyetçi olmaya karar verdi. Bunu duyan anne, “İnkâr ederim” derken, baba da kızını “intihar etmekle” tehdit etti.
A.A, baskılara karşın 2016 yılının Mayıs ayında Uşak Cumhuriyet Başsavcılığı’na babasıyla ilgili cürüm duyurusunda bulundu.
Erkek kardeşi ve öğretmenleri şahitlik yaptı. Baba, bu süreçte tutuklandı lakin iddianame iki yıl boyunca bir türlü hazırlanmadığı için, “Suçu sabit görülmemiş kişiyi hürriyetinden daha fazla mahrum bırakamayız” denilerek yaklaşık 7 ay daha sonra tahliye edildi.
Birinci cürüm duyurusu periyodunda 15 Temmuz darbe teşebbüsü yaşanmıştı ve iddianamenin bir türlü hazırlanamamasına ait, ‘FETÖ belgelerine da bakıyoruz öncelik onlar’ denildi.
13 YIL 6 AY CEZA: EVRAK YARGITAY’DA, TACİZCİ BABA HÜR
A.A’nın yaşadığı istismar o periyotta kamuoyunda gündem olunca, iki yıldır hazırlanmayan iddianame çabucak hazırlandı ve 2018’de Uşak 1. Ağır Ceza Mahkemesi’nde yargılama başladı. Baba dışında, A.A’nın lise müdürü H.K. ile lise öğretmenleri A.Ç ve M.Ö. de “Suçtan haberdar olmalarına karşın yetkili makamlara bildirmedikleri’ için yargılandı.
Gelinen son noktada, mahallî mahkeme, babaya cinsel istismar kabahatinden 13 yıl 6 ay ceza verirken, sanığın kontrollü özgürlükten yararlandırılmasına karar verildi. Ceza, istinaf evresinde da onandı. Sanık karara cezasının 10 yılın üzerinde olması sebebiyle bir daha itiraz etti. Evrak şu an Yargıtay’da…
“Suçtan haberdar olmalarına karşın yetkili makamlara bildirmedikleri’ için yargılanan öğretmenler ise ‘zaman aşımı’ndan yararlandı ve beraat etti.
‘ADALET İSTİYORUM’
“Çocukluğumdan bu yana yaşadığım çaresizlik, yalnızlık hissi, hala gelmeyen adaletle devam ediyor” diyen A.A, ortasında bulunduğu durumu şu sözlerle anlattı: “Küçüklüğümden bu yana herkese anlatmama karşın kimse yardımcı olmadı. Herkes beni susturma yoluna gitti. Yargıya başvurduğum andan itibaren ve ilerleyen süreçlerde bu evrakın sürüncemede kalması, bu kadar uzaması hayli yıprattı. Akraba etrafım de yargı sürecinde hiç takviye olmadı, ruhsal baskı yaptı. En sonunda telefon numaramı değiştirdim. Dava sürecinde yanımda olmayanlarla görüşmeyi kestim. Adalet sistemi de bu şahsın kabahati işlediğini kabul ediyor fakat niye hala tutuklanmıyor. 2016 yılından bu yana bu dava ile uğraşıyorum. Türkiye’de adalet sistemi fazlaca yavaş ilerliyor. Adalet istiyorum.”