Otizmli M. Ö. 7 yılda 11 bakımevi değiştirdi: ‘Bu çocuğu burada istemiyoruz’ İzmir’in Menemen ilçesinde yaşayan 68 yaşındaki Bülent Özçapın, 25 yaşındaki otizmli oğlu M. Ö.’yü bakımevlerinin istemediğini söylüyor.
2015 yılında daha uygun şartlarda ömrüne devam etmesi için okul müdürünün tavsiyesiyle oğlunu bakımevine yerleştiren baba Özçapın, o tarihten bu yana tam 11 kere bakımevi değiştirdiklerini anlatıyor.
“hiç bir kurum bu çocuğu istemiyor. halbuki ki çocuk otizmli, gittiği her yerde muazzam bir ahenk sorunu yaşıyor. Uzmanlar, bunu fazlaca daha uygun biliyor olmalı. Bakımevleri kabul etmiyor, devlet bakıcı takviyesi vermiyor.”
İzmir’de hiç bir bakımevinin kabul etmediği M. Ö., evvel Burdur’a akabinde Konya’ya gönderildi. Konya’daki bakımevi çalışanlarının ilgisizliği sebebiyle çocuğunu buradan alarak İzmir’de bulunan bir bakımevine yerleştirmek isteyen baba Özçapın’ın talebi ise reddedildi. İzmir Toplumsal Hizmetler Vilayet Müdürlüğü ve Aile ve Toplumsal Siyasetler Bakanlığı ile tekraren irtibat kurmaya çalışan Özçapın, o periyotta hayata geçirilen ve engellilerin ailesiyle birlikte yaşamasını önnazarann “Umut Evleri” projesine dahil edildi. Evvel otizmli M. Ö.’nün gereksinimlerine uygun bahçesi olan bir mesken bulunması istendi. Emekli maaşıyla geçinen ve kirada oturan baba Özçapın, maddi imkanı olmamasına karşın kredi çekerek uygun konutu kiraladı. Bakanlık tarafınca gorevlendirilen bakım elemanı da konuta gönderildi. Fakat ailenin bir ortada olduğu günler, sadece 3 ay sürdü. Özçapın, bunun sebebini şu sözlerle açıklıyor: “Bakıcı, sırf ilaç ve yemek veriyordu. Otizmli bir çocuğa nasıl davranmasını gerektiğini bilmiyordu, bununla ilgili eğitimi kâfi değildi. Kriz anlarında bize hiç yardımcı olmuyordu.”
‘BİZDEN HABERSİZ İZMİR’DEN AFYON’A GÖNDERDİLER’
“Umut Evleri” projesinden de umduğunu bulamayan aile, çocuklarını Soma’da bulunan bir bakımevine yerleştirmiş. Burada da istenmeyen M. Ö., ailenin haberi olmadan Afyon’a nakledilmiş.
“Çocuğumu gönderdikten bir hafta daha sonra bana haber verdiler. Ben vasisiyim benden imza almaları gerekiyor lakin haber bile vermediler. Yalnızca bir değil, dört kurumun tıpkı bu türlü bizden habersiz çocuğu öbür yere gönderdiler.”
‘11 AY ÇOCUĞUMLA İLGİLİ BİLGİ ALAMADIM’
Pandemi kısıtlamaları niçiniyle oğlunu 11 ay goremeyen Bülent Özçapın, M. Ö.’nün sıhhat durumuyla ilgili aylarca bilgi alamadığını söz ediyor:
“Telefon açıyorum ‘Çocuğun durumu nasıl?’ diye ‘Çocuğu alın’ diyorlar. ‘Bir fotoğrafını, bir görüntüsünü gönderin bari’ diyorum, ‘Çocuğu alın’ diyorlar. Görmeye gitmek istiyoruz ‘Pandemiden dolayı gelemezsiniz’ deniliyor. En son CİMER’e yazdık. Bu sefer beni çağırıp ‘İmzalı bir kağıt ver çocuğu buradan İstanbul’a göndereceğiz’ dediler. Çocuğu Afyon’da güç koşullarda görüyorum, İstanbul’da nasıl bakılırsayim? Çocuğumun orada rahat edeceğinin bir garantisi var mı?” Özçapın, Toplumsal Hizmetler Müdürlüğü’nden üst seviye yöneticilerle görüşse de bir tahlile ulaşamamış. “Herkes durumu biliyor lakin hiç kimse yardım etmiyor” diyor.
Öte yandan çocuğunun şiddet gördüğünü lakin bunun kurumlar tarafınca örtbas edildiğini tabir ediyor. Oğlunu her görmeye gittiğinde bedeninde darp izi var mı diye denetim ettiğini söyleyen Özçapın, 2015 yılında kabahat duyurusunda bulunduğunu anlatıyor:
“Menemen’de bakımevinde kaldığı birinci gecenin sabahında okuldan beni çağırdılar. Çocuğun sırtı epey berbattı. Bir sürü çizik ve kırbaç izi vardı. 8-10 tane dilekçe yazdım. 15 gün daha sonra savcılıktan bir kağıt geldi. ‘Suç kanıtına rastlanmamıştır mahkemeye gerek yoktur’ diye. Çıldırdım, yıkıldım.” Özçapın, sonucun akabinde darp raporuyla toplumsal hizmetler müdürlüğüne giderek olayın soruşturulmasını istese de kapılar yüzüne kapanmış.
‘UYGUN ORTAMI SAĞLAYACAK DURUMUMUZ YOK, İMKAN SAĞLANMASINI İSTİYORUZ’
Baba Özçapın, yetkililere seslenerek kalan günlerini oğluyla geçirmek istediğini söylüyor: “Bakımevleri bize oturan çocuk lazım, bu çocuk hareketli, oturmuyor diyor. yıllardır uyku uyumuyoruz, daima aklımızda oğlumuz var. Hassas insanların sessiz kalmamasını istiyoruz. Babalık, annelik yapmayı epeyce özledik. En azından çocuğumuzun Ege Bölgesi’nde bir bakımevine gelmesini istiyoruz. Çocuğa uygun mesken sağlayacak, kriz anlarında yardımcı olacak bir bakıcı tutacak durumumuz da yok, altından kalkamıyoruz. Bize birlikte yaşamamız için imkan sağlanmasını istiyoruz. En büyük hayalimiz bu.”
2015 yılında daha uygun şartlarda ömrüne devam etmesi için okul müdürünün tavsiyesiyle oğlunu bakımevine yerleştiren baba Özçapın, o tarihten bu yana tam 11 kere bakımevi değiştirdiklerini anlatıyor.
“hiç bir kurum bu çocuğu istemiyor. halbuki ki çocuk otizmli, gittiği her yerde muazzam bir ahenk sorunu yaşıyor. Uzmanlar, bunu fazlaca daha uygun biliyor olmalı. Bakımevleri kabul etmiyor, devlet bakıcı takviyesi vermiyor.”
İzmir’de hiç bir bakımevinin kabul etmediği M. Ö., evvel Burdur’a akabinde Konya’ya gönderildi. Konya’daki bakımevi çalışanlarının ilgisizliği sebebiyle çocuğunu buradan alarak İzmir’de bulunan bir bakımevine yerleştirmek isteyen baba Özçapın’ın talebi ise reddedildi. İzmir Toplumsal Hizmetler Vilayet Müdürlüğü ve Aile ve Toplumsal Siyasetler Bakanlığı ile tekraren irtibat kurmaya çalışan Özçapın, o periyotta hayata geçirilen ve engellilerin ailesiyle birlikte yaşamasını önnazarann “Umut Evleri” projesine dahil edildi. Evvel otizmli M. Ö.’nün gereksinimlerine uygun bahçesi olan bir mesken bulunması istendi. Emekli maaşıyla geçinen ve kirada oturan baba Özçapın, maddi imkanı olmamasına karşın kredi çekerek uygun konutu kiraladı. Bakanlık tarafınca gorevlendirilen bakım elemanı da konuta gönderildi. Fakat ailenin bir ortada olduğu günler, sadece 3 ay sürdü. Özçapın, bunun sebebini şu sözlerle açıklıyor: “Bakıcı, sırf ilaç ve yemek veriyordu. Otizmli bir çocuğa nasıl davranmasını gerektiğini bilmiyordu, bununla ilgili eğitimi kâfi değildi. Kriz anlarında bize hiç yardımcı olmuyordu.”
‘BİZDEN HABERSİZ İZMİR’DEN AFYON’A GÖNDERDİLER’
“Umut Evleri” projesinden de umduğunu bulamayan aile, çocuklarını Soma’da bulunan bir bakımevine yerleştirmiş. Burada da istenmeyen M. Ö., ailenin haberi olmadan Afyon’a nakledilmiş.
“Çocuğumu gönderdikten bir hafta daha sonra bana haber verdiler. Ben vasisiyim benden imza almaları gerekiyor lakin haber bile vermediler. Yalnızca bir değil, dört kurumun tıpkı bu türlü bizden habersiz çocuğu öbür yere gönderdiler.”
‘11 AY ÇOCUĞUMLA İLGİLİ BİLGİ ALAMADIM’
Pandemi kısıtlamaları niçiniyle oğlunu 11 ay goremeyen Bülent Özçapın, M. Ö.’nün sıhhat durumuyla ilgili aylarca bilgi alamadığını söz ediyor:
“Telefon açıyorum ‘Çocuğun durumu nasıl?’ diye ‘Çocuğu alın’ diyorlar. ‘Bir fotoğrafını, bir görüntüsünü gönderin bari’ diyorum, ‘Çocuğu alın’ diyorlar. Görmeye gitmek istiyoruz ‘Pandemiden dolayı gelemezsiniz’ deniliyor. En son CİMER’e yazdık. Bu sefer beni çağırıp ‘İmzalı bir kağıt ver çocuğu buradan İstanbul’a göndereceğiz’ dediler. Çocuğu Afyon’da güç koşullarda görüyorum, İstanbul’da nasıl bakılırsayim? Çocuğumun orada rahat edeceğinin bir garantisi var mı?” Özçapın, Toplumsal Hizmetler Müdürlüğü’nden üst seviye yöneticilerle görüşse de bir tahlile ulaşamamış. “Herkes durumu biliyor lakin hiç kimse yardım etmiyor” diyor.
Öte yandan çocuğunun şiddet gördüğünü lakin bunun kurumlar tarafınca örtbas edildiğini tabir ediyor. Oğlunu her görmeye gittiğinde bedeninde darp izi var mı diye denetim ettiğini söyleyen Özçapın, 2015 yılında kabahat duyurusunda bulunduğunu anlatıyor:
“Menemen’de bakımevinde kaldığı birinci gecenin sabahında okuldan beni çağırdılar. Çocuğun sırtı epey berbattı. Bir sürü çizik ve kırbaç izi vardı. 8-10 tane dilekçe yazdım. 15 gün daha sonra savcılıktan bir kağıt geldi. ‘Suç kanıtına rastlanmamıştır mahkemeye gerek yoktur’ diye. Çıldırdım, yıkıldım.” Özçapın, sonucun akabinde darp raporuyla toplumsal hizmetler müdürlüğüne giderek olayın soruşturulmasını istese de kapılar yüzüne kapanmış.
‘UYGUN ORTAMI SAĞLAYACAK DURUMUMUZ YOK, İMKAN SAĞLANMASINI İSTİYORUZ’
Baba Özçapın, yetkililere seslenerek kalan günlerini oğluyla geçirmek istediğini söylüyor: “Bakımevleri bize oturan çocuk lazım, bu çocuk hareketli, oturmuyor diyor. yıllardır uyku uyumuyoruz, daima aklımızda oğlumuz var. Hassas insanların sessiz kalmamasını istiyoruz. Babalık, annelik yapmayı epeyce özledik. En azından çocuğumuzun Ege Bölgesi’nde bir bakımevine gelmesini istiyoruz. Çocuğa uygun mesken sağlayacak, kriz anlarında yardımcı olacak bir bakıcı tutacak durumumuz da yok, altından kalkamıyoruz. Bize birlikte yaşamamız için imkan sağlanmasını istiyoruz. En büyük hayalimiz bu.”