Özkök: İmamoğlu’nun Karadeniz seyahatinin sahne gerisini anlatayım İstanbul Büyükşehir Belediye (İBB) Lideri Ekrem İmamoğlu’nun Karadeniz seyahatindeki ‘minibüs fotoğrafı’ ve Ertuğrul Özkök, Nagehan Alçı üzere isimlere ayrıcalık sağlandığı argümanları tartışılmaya devam ediyor. Seyahate katılan isimlerden Ertuğrul Özkök, eşinin ismine gönderme yapan ‘Tansu’ya Mektuplar’ başlığı altında yazdığı yazılarında bugün, Tele1 muhabiri Engin Açar’ın kendilerine VIP muamelesi yapıldığı argümanını yanıtladı, kendi perspektifinden yaşananları anlattı.
Hürriyet gazetesinin eski genel yayın direktörü Ertuğrul Özkök’ün “İmamoğlu’nun ‘VIP kuru fasulye’ masasında o gün neler yaşadık?” başlıklı yazısı şu biçimde:
Hürriyet’te benimle bir arada çalışan arkadaşlarım şu lafımı bilirler:
“Masada bayan var ise kapuska yemem…”
niçin diye sorduklarında “Adı kapuska olduğu için” derdim.
Aradan yıllar geçti ve geçen hafta bir masa kuralını daha öğrendim.
Meğer masada siyasetçi var ise kuru fasulye de yememek lazımmış…
Çünkü bir kuru fasulye yedim hayatım değişti…
Muhabir arkadaşımızın gözüyle bir VIP minibüsün yolcuları
Gazeteciliğe girdiğim senelerdan beri ününü duyduğum ünlü Çayeli kuru fasulyesini birinci kere geçen hafta tattım…
Gerçekten güzelmiş…
Ama sindirmeden yediğim meydan dayağı olmasa tadını daha uygun çıkaracaktım.…
SAHNE ARDI İMAJLARI ANLATAYIM
her neyse işin latife yanını bırakıp Ekrem İmamoğlu’nun Karadeniz seyahatinin “Sahne arkası” imgelerini anlatayım.
Bu geziyi izleyen televizyon muhabiri bir arkadaşımızı istemeden üzmüşüz…
Çünkü arkadaşımız bu seyahatte kimi gazetecilere “VIP muamelesi yapıldığını”, bunun da öteki muhabirlerin yansısını çektiğini anlatmış.
“Bazı gazeteciler” diyor fakat, ortada yalnızca benim adım var.
Peki neymiş bize uygulanan “VIP protokol…”
Arkadaşımız örnekleriyle alt alta yazmış.
Bana yıllardır her gün saydıran kaşarlı ve yeminli köşe muharrirlerinden yahut toplumsal medya fenomenlerinden biri olsa yanıt vermezdim.
Ama bir muhabir arkadaşımız bu izlenime kapılmışsa, bir dakika düşünmem ona durumu izah etmeye çalışırım.
Şimdi onu yapıyorum.
O hissettiklerini, gördüğünü söylemiş olduği şeyleri yazmış. Ben de o gün yaşadıklarımı yazayım.
Uçaktaki VIP seyahatim nerede başladı, nerede bitti?
Muhabir arkadaşımız diyor ki, “Ertuğrul Özkök Trabzon’a uçakta Business Class’ta uçtu. Bizlerse ekonomideydik.”
VIP salonlarını sevmem aslına bakarsanız oraya girme hakkım da yok. Olağan bilet aldığım vakit VIP salonunu kullanırım. Ancak bu kere onu da kullanmadım, iç sınırlar gidişten geçtim.
Doğrudur. Business Class’ta uçtum. Koltuk numaram 4B’ydi…
Elimde küçük valizimle indim ve Türk Havayolları’nın Business Class yolcuları terminale götürdüğü özel araca binmeyip iktisat yolcuları ile bir arada olağan geliş salonuna gittim.
Çıkışta İmamoğlu ve yanındaki mahallî siyasetçiler onun otobüsüne bindi.
Bizi o otobüse almadılar.
Bize tahsis edilen ‘lük VIP’ minibüsün fotoğrafı işte bu
Arkadaşımız diyor ki, “Havalanından çıkışta onları bir VIP minibüse aldılar.”
Bu minibüsün lüks olduğunu da söylüyor.
Gazetecilere de yanılmıyorsam 3 minibüs tahsis edilmişti.
Minibüslerin üzerinde de numaralar vardı.
Lüks VIP minibüs denilen aracı da anlatayım.
Kiralanan minibüsler okullara öğrenci taşıyan minibüslerin neredeyse aynısıydı.
Bize tahsis edilen minibüste benim dışımda Hasret Gürses, Nagehan Alçı, İsmail Saymaz, Akif Beki vardı.
Ama bir dakika…
Hürriyet, Milliyet ve TGRT’den gelen muhabir arkadaşlarımız da birebir minibüsteydi. Yani araçta yalnızca biz yoktuk.
İspatı mı…
İşte Trabzon, Rize, Çayeli, Arhavi, Ardeşen ve Hopa’ya gidip döndüğümüz “VIP minibüs” dedikleri hatıra fotoğrafı çektirmiş olduğumiz bu araçtı.
Normal dar sıralar…Tıkış tıkış bir sistem.
Belki tek farkı ötekilerden 3 sıra fazla olmasaydı…
‘VIP KURU FASULYE BÖLÜMÜ’
Evet artık geliyorum seyahatin “VIP kuru fasulye” bölümüne…
Öğle yemeği için ünlü kuru fasulyecinin önüne geldiğimizde büyük bir kalabalık vardı.
İmamoğlu kapıda her insanın elini sıkarken ben ortadan sıyrılıp içeri girdim.
Restoran boyunca uzun masalar vardı.
En sağdaki uzun masaya yöneldim ve orta yerlerinden birine oturdum.
Sağ yanıma Akif Beki, sol yanıma ise Hasret Gürses oturdu.
Ekrem İmamoğlu bir süre daha sonra geldi ve bizim de bulunduğumuz masaya oturdu.
Uzun masa en az 40 kişilikti.
Öyle VIP hali falan da yoktu…
İMAMOĞLU DAİMA AYAKTAYDI
İmamoğlu neredeyse bütün yemek boyunca yanına gelen beşerlerle bir arada fotoğraf çektirdi.
Biz o sırada kuru fasulye ve pilavı bitirdik.
Ama fotoğraf çektirmek isteyenler o kadar oldukcatu ki herkes ayaktaydı ve hayli kısa müddet ortasında masa boşaldı.
İmamoğlu kalkmadan evvel Hasret Gürses, İmamoğlu, Akif ve benim bu fotoğrafımızı çekti.
Gördüğünüz üzere masanın sol tarafı büsbütün boşalmıştı…
Arkadaşımız o sırada muhabirlik vazifesini yaptığı için aç kaldığını yazmış. Üzüldüm.
halbuki uzun masada yan tarafımız 10 dakika ortasında boşalmıştı. Keşke oraya oturup yeseydi.
Ama bilirim. Muhabirlik sıkıntı iştir. Birçok defa aç kalırlar…
Gelelim VIP akşam yemeğine…
Muhabir arkadaşımız akşam yemeğinde de bizlere özel VIP masası ayrıldığını söylemiş.
Benim gördüğüm ve yaşadığım ise şuydu.
Ekrem İmamoğlu ilçede konuşma yapıyordu.
Yorulmuştuk, biz direkt restorana gittik.
Restoran pek kalabalıktı. Bir kısmını İmamoğlu ve birlikte geldiği kümeye ayrılmıştı.
Öyle özel bir VIP masası belirlenmemişti.
Gidip en tabandaki masaya oturduk ve yemekler esasen masanın üzerinde olduğu için yemeğe başladık.
Alkollü içki yoktu kimse de istemedi.
O MEŞHUR FOTOĞRAF YOLUN O KISMINDA ÇEKİLDİ
İmamoğlu ise yanındaki muhabirlerle birlikte yarım saat kadar daha sonra geldi. Bizimle tıpkı masayla oturmadı.
Yemekten daha sonra bir Türk siyaset geleneği uygulandı
Yemekten daha sonra ise, 1970’li senelerdan bu yana Türk siyasetinin geleneği olan bir şey yaptı.
İç ve dış seyahatlere giden siyasetçiler gün sonunda köşe müelliflerini ya otobüsüne alır yahut otelde kaldığı yere davet eder. Onlarla kimi vakit off the record, kimi vakit de yazılmak kaydıyla konuşur.
İmamoğlu da onu yaptı ve köşe müelliflerini otobüsüne aldı. Orada sohbet ettik. O meşhur fotoğraf ta işte yolun o en kısa kısmında çekildi.
İmamoğlu sonraki sabah bütün gazetecilere açık bir basın toplantısı yaptı.
İsterseniz gece kaldığım odayı da yazayım.
Ramada otelinin olağan bir odasıydı. Bir yatak bir sandalye vardı. Süit değildi. Odam Karadeniz’e bakıyordu.
Yani en standart odalarından bir tanesiydi.
Dönüşte kaç numaralı koltukta uçtum?
Gelelim işin son VIP bölümüne…
Ertesi sabah 11.45 uçağı ile Trabzon’dan İstanbul’a döndüm.
Koltuk numaram 11A’ydı…
Ekonomik sınıftaki bir koltukta çok keyifli bir seyahatle, iPad’imde sinema seyrederek döndüm.
İstanbul Havalimanına indiğimde ise beni bir sürpriz bekliyordu. Akif Beki ve Nagehan Alçı ile uzun yolda yürürken iki farklı yerde dijital ekranlarda benim ve Cengiz Semercioğlu’nun manzarası vardı.
TV100 bir arada yaptığımız “Cengiz ile Ahtapot” programının reklamlarını vermişti.
Gezi boyunca tek VIP imtiyazım şuydu…
Akif Beki yavaşça bir gülümsemeyle bana bakarak, “Abi sen bizi ezmek için bunu bilerek yaptırmışsındır” dedi…
Ben de tıpkı yavaşça gülümsemeyle bakıp, düzmece bir tabirle “Olur mu o denli şey canım” dedim.
Haberim yoktu kanal TV100’ün çeşitli programlarının reklamlarını vermişti.
Gezi boyunca sahip olduğum tek VIP imtiyaz buydu…
Hoşuma gitmedi de değil…
Teşekkürler patron…
İki meslektaşıma kötü hava attım…
NAGEHAN HERKESLE KONUŞUYOR
seneler var ki bu biçimde siyasi bir seyahate katılmamıştım. Gün boyunca öteki arkadaşlarımızı da gözlemledim.
Bana göre Hasret Gürses, İsmail Saymaz ve Nagehan Alçı’ydı…
Özlem’in 200 bin takipçisi olan fazlaca başarılı bir Youtube kanalı var.
Aslında seyahate davetli değildi. Kendi başvurmuş ve katılmak istemiş, kabul etmişler. O ve İsmail bir yandan beşerlerle konuştular bir yandan da programlarını geçebilmek için kuvvetli bir internet bölgesi bulmak için efor harcadılar.
Nagehan herkesle konuşuyor. Dondurmacıdaki, bana göre o komik diyalog haricinde hiç bir yerde hiç bir reaksiyon görmedi. Tam tersine insanların yaklaşımı sempatikti. Herkesle çok hoş sohbet etti. Ayrıyeten gittiğimiz yerlerde beşerler en hayli onunla ve Hasret Gürses’le fotoğraf çektirdiler.
Bu seyahatte, Bekir, Serdar ve Selahattin’i epeyce özledim
Gelelim bu seyahat sonunda hissettiğim bir şeye…
Bekir Coşkun, Selahattin Duman ve Serdar Turgut’u epey özlemişim…
Bekir ve Selahattin’i kaybettik…
Serdar artık mizah yazmıyor…
20 yıl evvel olsaydı her ikisi de şu VIP kuru fasulye fotoğrafı üzerine kim bilir neler yazarlardı.
Bekir “ÇÜK kuru fasulye yiyen gazeteciler” diye bir yazı yazardı. Malum, onun lisanında ÇÜK “oldukca kıymetli kişi” yani VIP manasına geliyor.
Serdar “esasen bu Özkök, ki kendisi Türkiye’nin en yakışımlı 10 erkeği içindedır, Kenya’da aslanların ortasında Afrikalı siyah garsonlardan beyaz omlet istemişti” deyip girişir…
Selahattin ise “Monşer gazeteci Çayeli kuru fasulyesini Noodle zannedip çubukla yemeğe kalkar” derdi…
Onlar medyadan çekilince ortalık, yumrukları sıkılmış, ruhsuz öfkeli köşelere kaldı…
Mahallelerimiz gülümsemesini kaybetti…
Hürriyet gazetesinin eski genel yayın direktörü Ertuğrul Özkök’ün “İmamoğlu’nun ‘VIP kuru fasulye’ masasında o gün neler yaşadık?” başlıklı yazısı şu biçimde:
Hürriyet’te benimle bir arada çalışan arkadaşlarım şu lafımı bilirler:
“Masada bayan var ise kapuska yemem…”
niçin diye sorduklarında “Adı kapuska olduğu için” derdim.
Aradan yıllar geçti ve geçen hafta bir masa kuralını daha öğrendim.
Meğer masada siyasetçi var ise kuru fasulye de yememek lazımmış…
Çünkü bir kuru fasulye yedim hayatım değişti…
Muhabir arkadaşımızın gözüyle bir VIP minibüsün yolcuları
Gazeteciliğe girdiğim senelerdan beri ününü duyduğum ünlü Çayeli kuru fasulyesini birinci kere geçen hafta tattım…
Gerçekten güzelmiş…
Ama sindirmeden yediğim meydan dayağı olmasa tadını daha uygun çıkaracaktım.…
SAHNE ARDI İMAJLARI ANLATAYIM
her neyse işin latife yanını bırakıp Ekrem İmamoğlu’nun Karadeniz seyahatinin “Sahne arkası” imgelerini anlatayım.
Bu geziyi izleyen televizyon muhabiri bir arkadaşımızı istemeden üzmüşüz…
Çünkü arkadaşımız bu seyahatte kimi gazetecilere “VIP muamelesi yapıldığını”, bunun da öteki muhabirlerin yansısını çektiğini anlatmış.
“Bazı gazeteciler” diyor fakat, ortada yalnızca benim adım var.
Peki neymiş bize uygulanan “VIP protokol…”
Arkadaşımız örnekleriyle alt alta yazmış.
Bana yıllardır her gün saydıran kaşarlı ve yeminli köşe muharrirlerinden yahut toplumsal medya fenomenlerinden biri olsa yanıt vermezdim.
Ama bir muhabir arkadaşımız bu izlenime kapılmışsa, bir dakika düşünmem ona durumu izah etmeye çalışırım.
Şimdi onu yapıyorum.
O hissettiklerini, gördüğünü söylemiş olduği şeyleri yazmış. Ben de o gün yaşadıklarımı yazayım.
Uçaktaki VIP seyahatim nerede başladı, nerede bitti?
Muhabir arkadaşımız diyor ki, “Ertuğrul Özkök Trabzon’a uçakta Business Class’ta uçtu. Bizlerse ekonomideydik.”
VIP salonlarını sevmem aslına bakarsanız oraya girme hakkım da yok. Olağan bilet aldığım vakit VIP salonunu kullanırım. Ancak bu kere onu da kullanmadım, iç sınırlar gidişten geçtim.
Doğrudur. Business Class’ta uçtum. Koltuk numaram 4B’ydi…
Elimde küçük valizimle indim ve Türk Havayolları’nın Business Class yolcuları terminale götürdüğü özel araca binmeyip iktisat yolcuları ile bir arada olağan geliş salonuna gittim.
Çıkışta İmamoğlu ve yanındaki mahallî siyasetçiler onun otobüsüne bindi.
Bizi o otobüse almadılar.
Bize tahsis edilen ‘lük VIP’ minibüsün fotoğrafı işte bu
Arkadaşımız diyor ki, “Havalanından çıkışta onları bir VIP minibüse aldılar.”
Bu minibüsün lüks olduğunu da söylüyor.
Gazetecilere de yanılmıyorsam 3 minibüs tahsis edilmişti.
Minibüslerin üzerinde de numaralar vardı.
Lüks VIP minibüs denilen aracı da anlatayım.
Kiralanan minibüsler okullara öğrenci taşıyan minibüslerin neredeyse aynısıydı.
Bize tahsis edilen minibüste benim dışımda Hasret Gürses, Nagehan Alçı, İsmail Saymaz, Akif Beki vardı.
Ama bir dakika…
Hürriyet, Milliyet ve TGRT’den gelen muhabir arkadaşlarımız da birebir minibüsteydi. Yani araçta yalnızca biz yoktuk.
İspatı mı…
İşte Trabzon, Rize, Çayeli, Arhavi, Ardeşen ve Hopa’ya gidip döndüğümüz “VIP minibüs” dedikleri hatıra fotoğrafı çektirmiş olduğumiz bu araçtı.
Normal dar sıralar…Tıkış tıkış bir sistem.
Belki tek farkı ötekilerden 3 sıra fazla olmasaydı…
‘VIP KURU FASULYE BÖLÜMÜ’
Evet artık geliyorum seyahatin “VIP kuru fasulye” bölümüne…
Öğle yemeği için ünlü kuru fasulyecinin önüne geldiğimizde büyük bir kalabalık vardı.
İmamoğlu kapıda her insanın elini sıkarken ben ortadan sıyrılıp içeri girdim.
Restoran boyunca uzun masalar vardı.
En sağdaki uzun masaya yöneldim ve orta yerlerinden birine oturdum.
Sağ yanıma Akif Beki, sol yanıma ise Hasret Gürses oturdu.
Ekrem İmamoğlu bir süre daha sonra geldi ve bizim de bulunduğumuz masaya oturdu.
Uzun masa en az 40 kişilikti.
Öyle VIP hali falan da yoktu…
İMAMOĞLU DAİMA AYAKTAYDI
İmamoğlu neredeyse bütün yemek boyunca yanına gelen beşerlerle bir arada fotoğraf çektirdi.
Biz o sırada kuru fasulye ve pilavı bitirdik.
Ama fotoğraf çektirmek isteyenler o kadar oldukcatu ki herkes ayaktaydı ve hayli kısa müddet ortasında masa boşaldı.
İmamoğlu kalkmadan evvel Hasret Gürses, İmamoğlu, Akif ve benim bu fotoğrafımızı çekti.
Gördüğünüz üzere masanın sol tarafı büsbütün boşalmıştı…
Arkadaşımız o sırada muhabirlik vazifesini yaptığı için aç kaldığını yazmış. Üzüldüm.
halbuki uzun masada yan tarafımız 10 dakika ortasında boşalmıştı. Keşke oraya oturup yeseydi.
Ama bilirim. Muhabirlik sıkıntı iştir. Birçok defa aç kalırlar…
Gelelim VIP akşam yemeğine…
Muhabir arkadaşımız akşam yemeğinde de bizlere özel VIP masası ayrıldığını söylemiş.
Benim gördüğüm ve yaşadığım ise şuydu.
Ekrem İmamoğlu ilçede konuşma yapıyordu.
Yorulmuştuk, biz direkt restorana gittik.
Restoran pek kalabalıktı. Bir kısmını İmamoğlu ve birlikte geldiği kümeye ayrılmıştı.
Öyle özel bir VIP masası belirlenmemişti.
Gidip en tabandaki masaya oturduk ve yemekler esasen masanın üzerinde olduğu için yemeğe başladık.
Alkollü içki yoktu kimse de istemedi.
O MEŞHUR FOTOĞRAF YOLUN O KISMINDA ÇEKİLDİ
İmamoğlu ise yanındaki muhabirlerle birlikte yarım saat kadar daha sonra geldi. Bizimle tıpkı masayla oturmadı.
Yemekten daha sonra bir Türk siyaset geleneği uygulandı
Yemekten daha sonra ise, 1970’li senelerdan bu yana Türk siyasetinin geleneği olan bir şey yaptı.
İç ve dış seyahatlere giden siyasetçiler gün sonunda köşe müelliflerini ya otobüsüne alır yahut otelde kaldığı yere davet eder. Onlarla kimi vakit off the record, kimi vakit de yazılmak kaydıyla konuşur.
İmamoğlu da onu yaptı ve köşe müelliflerini otobüsüne aldı. Orada sohbet ettik. O meşhur fotoğraf ta işte yolun o en kısa kısmında çekildi.
İmamoğlu sonraki sabah bütün gazetecilere açık bir basın toplantısı yaptı.
İsterseniz gece kaldığım odayı da yazayım.
Ramada otelinin olağan bir odasıydı. Bir yatak bir sandalye vardı. Süit değildi. Odam Karadeniz’e bakıyordu.
Yani en standart odalarından bir tanesiydi.
Dönüşte kaç numaralı koltukta uçtum?
Gelelim işin son VIP bölümüne…
Ertesi sabah 11.45 uçağı ile Trabzon’dan İstanbul’a döndüm.
Koltuk numaram 11A’ydı…
Ekonomik sınıftaki bir koltukta çok keyifli bir seyahatle, iPad’imde sinema seyrederek döndüm.
İstanbul Havalimanına indiğimde ise beni bir sürpriz bekliyordu. Akif Beki ve Nagehan Alçı ile uzun yolda yürürken iki farklı yerde dijital ekranlarda benim ve Cengiz Semercioğlu’nun manzarası vardı.
TV100 bir arada yaptığımız “Cengiz ile Ahtapot” programının reklamlarını vermişti.
Gezi boyunca tek VIP imtiyazım şuydu…
Akif Beki yavaşça bir gülümsemeyle bana bakarak, “Abi sen bizi ezmek için bunu bilerek yaptırmışsındır” dedi…
Ben de tıpkı yavaşça gülümsemeyle bakıp, düzmece bir tabirle “Olur mu o denli şey canım” dedim.
Haberim yoktu kanal TV100’ün çeşitli programlarının reklamlarını vermişti.
Gezi boyunca sahip olduğum tek VIP imtiyaz buydu…
Hoşuma gitmedi de değil…
Teşekkürler patron…
İki meslektaşıma kötü hava attım…
NAGEHAN HERKESLE KONUŞUYOR
seneler var ki bu biçimde siyasi bir seyahate katılmamıştım. Gün boyunca öteki arkadaşlarımızı da gözlemledim.
Bana göre Hasret Gürses, İsmail Saymaz ve Nagehan Alçı’ydı…
Özlem’in 200 bin takipçisi olan fazlaca başarılı bir Youtube kanalı var.
Aslında seyahate davetli değildi. Kendi başvurmuş ve katılmak istemiş, kabul etmişler. O ve İsmail bir yandan beşerlerle konuştular bir yandan da programlarını geçebilmek için kuvvetli bir internet bölgesi bulmak için efor harcadılar.
Nagehan herkesle konuşuyor. Dondurmacıdaki, bana göre o komik diyalog haricinde hiç bir yerde hiç bir reaksiyon görmedi. Tam tersine insanların yaklaşımı sempatikti. Herkesle çok hoş sohbet etti. Ayrıyeten gittiğimiz yerlerde beşerler en hayli onunla ve Hasret Gürses’le fotoğraf çektirdiler.
Bu seyahatte, Bekir, Serdar ve Selahattin’i epeyce özledim
Gelelim bu seyahat sonunda hissettiğim bir şeye…
Bekir Coşkun, Selahattin Duman ve Serdar Turgut’u epey özlemişim…
Bekir ve Selahattin’i kaybettik…
Serdar artık mizah yazmıyor…
20 yıl evvel olsaydı her ikisi de şu VIP kuru fasulye fotoğrafı üzerine kim bilir neler yazarlardı.
Bekir “ÇÜK kuru fasulye yiyen gazeteciler” diye bir yazı yazardı. Malum, onun lisanında ÇÜK “oldukca kıymetli kişi” yani VIP manasına geliyor.
Serdar “esasen bu Özkök, ki kendisi Türkiye’nin en yakışımlı 10 erkeği içindedır, Kenya’da aslanların ortasında Afrikalı siyah garsonlardan beyaz omlet istemişti” deyip girişir…
Selahattin ise “Monşer gazeteci Çayeli kuru fasulyesini Noodle zannedip çubukla yemeğe kalkar” derdi…
Onlar medyadan çekilince ortalık, yumrukları sıkılmış, ruhsuz öfkeli köşelere kaldı…
Mahallelerimiz gülümsemesini kaybetti…