BİRTEK-SEN Lideri Mehmet Türkmen: Grevler devam eder zira artırımlar çalışanın cebine girmeden eridi Yılın birinci üç ayında yüzde 16,2 artışla 5 milyar 458 milyon dolar ihracat gerçekleştiren hazır giysi ve konfeksiyon bölümü, tüm vakit içinderın ihracat rekorunu kırdı. Çalışma ve Toplumsal Güvenlik Bakanlığı’nın datalarına bakılırsa, dokuma dalında 1 milyon 167 bin 918 personel çalışıyor. Lakin bu sayı sadece kayıtlı çalışan çalışanları temsil ediyor. Yüz binlerce çalışanın kayıt dışı ve düşük fiyatlarla çalıştırıldığına dikkat çeken BİRTEK-SEN Lideri Mehmet Türkmen, ihracat rekorunun personelleri teğet geçtiği görüşünde.
İki yıl boyunca DİSK/Tekstil Sendikası Gaziantep Bölge Temsilcisi olarak çalışan Mehmet Türkmen, geçtiğimiz yılın kasım ayında “çalışma anlayışındaki uyumsuzluk” sebebi öne sürülerek bakılırsavden alındı. Emekçilerin karar aldığı ve yönettiği bir sendika anlayışını savunduğunu belirten Türkmen, bürokrasiye karşı çıkan bu yaklaşımın sendika yöneticilerini rahatsız ettiği görüşünde. DİSK’teki bakılırsavinin sonlandırılmasının akabinde her evresinde personellerin yer aldığı bir yapı için yola çıkan Türkmen, BİRTEK-SEN’i (Birleşik Dokumacılık, Deri ve Dokuma Çalışanları Sendikası) kurdu. Türkmen’le, Antep’teki 1 Mayıs hazırlıklarını ve her ay yeni kâr rekorları açıklayan dokuma dalındaki emekçilerin durumunu konuştuk.
BİRTEK-SEN, profesyonel sendika çalışanları yerine kesimde etkin olarak çalışan emekçilerin idarede olduğu bir yapıyı benimsiyor. bu biçimde bir yapıya niye gereksinim duyuldu?
Geçtiğimiz yılın kasım ayında kurulan BİRTEK-SEN, dokuma ve dokuma iş kolundaki sendikaların kastlaşmış, çürümüş olan bürokratik yapısına karşı bir reaksiyon olarak ortaya çıktı. Urfa ve Antep’te toplamda 21 fabrikadan emekçi temsilcileri ve personel kümeleri ile yaptığımız 2,5 aylık tartışmalar ve toplantılar kararında bu sendikayı kurma sonucunı aldık. Kuruluşta Antep’ten 13, Urfa’dan 14 fabrikanın emekçi temsilcisi yer aldı. Bu sayı şu anda 20’ye ulaştı. Sendika, bir temsilci şurası tarafınca yönetiliyor. Bu yeni bir tecrübe. örneğin, 96’da Antep’te Ünaldı bölgesindeki dokuma emekçilerinin bir ay süren bir grevi var. Bu, bununla birlikte Antep’in ve Türkiye tarihinin en büyük emekçi hareketlerinden biri. Ünaldı’da 96 direnişine öncülük eden ve şu anda hâlâ çalışan personeller de sendikamızın kurucuları içinde. Bu yanıyla, Antep’te son 20-30 yılda yaşanan tecrübeleri ve çabaları de ortasında barındıran bir sendika oldu. BİRTEK-SEN gerçek manada çalışanların kurduğu ve yönettiği bir sendika. Tüzüğünden, kuruluşuna kadar bütün kararları personellerin iradesiyle sağlayan bir sendika.
BİRTEK-SEN Lideri Mehmet Türkmen
Resmi kuruluşunuzun üzerinden sadece 2 ay geçti fakat bir daha de soralım, BİRTEK-SEN’e emekçilerin ilgisi nasıl, şu anda kaç üyeniz var?
Daha fazlaca yeniyiz fakat şimdiden başta Antep ve Urfa olmak üzere fazlaca sayıda fabrikadan çalışanlarla buluşuyoruz. Üye sayımız da şimdiden 300 civarında. Antep’te ve Urfa’da 10’dan fazla fabrikada üyeliklere başladık. Adana Çukurova’dan ve Trakya bölgesinden de sendikamızla bağlantıya geçenler oldu. Akının ve sömürünün bu kadar arttığı bir devirde, emekçilerin insanca yaşamaya yetecek bir fiyat talebi ve öteki talepleri için örgütlenmekten öbür bir aracı yok biliyorsunuz. Çalışanların iradesini yok sayan bürokratik sendikal anlayışa karşı, her etabında çalışanların karar aldığı ve yönettiği bir sendika olma sevdasındayız. Bu çalışanlara büyük heyecan veriyor. Lakin biliyorsunuz işyerinde yetkili sendika olabilmemiz için yüzde 1 barajını aşmamız gerekiyor. Bu da 13 binden çok personel demek. Personellerin BİRTEK-SEN’in argümanlarını sahiplendiğini görüyoruz ve kısa müddette bu hisle, bu güçle barajı aşacak birikimin ortaya çıkacağını düşünüyoruz. Aslında bizim anlayışımız bütün emekçilerin tek çatı altında birleşmesi. Sendikaların rekabete son verip emekçilerin birlik olarak çaba ettiği merkezler olması gerekiyor.
‘TEKSTİL İŞVERENLERİ PANDEMİYİ FIRSATA ÇEVİRDİ’
Dokumacılık, hem güvencesizliğin birebir vakitte kayıt dışı çalışmanın ağır olduğu bir kesim. Emekçiler, bu dalda hangi şartlar altında çalışıyor ve ne çeşit hak kayıpları yaşıyor?
Türkiye, dünyadaki tedarik zinciri bakımından dışarıya üretim yapan kıymetli merkezlerden biri. Dokuma, milletlerarası firmaların üretim yaptığı ve fason çalışmaların fazlaca yaygın olduğu bir işkolu. Ağır işlerde, kayıt dışı ve düşük fiyatla çalıştırma var. Pandemi periyodu çalışma şartlarını ağırlaştıran öbür biçimlerin de hayata geçirildiği bir müddetç oldu. Bu sürecin en çarpıcı yaşandığı yerlerin başında Antep geldi. Antep’te sokağa çıkma yasaklarında personeller zorla çalıştırıldı, hadise ve mevt yaşanan fabrikalarda üretime hiç orta verilmedi. Pandemi büyük bir felaketti. Milyonlarca insan işini, hayatını kaybetti. Fakat dokuma işverenleri bu süreci fazlaca büyük bir fırsat olarak değerlendirdiler. Pandeminin başından beri her ay ihracat ve büyüme rekorları deklare ettilar. Mart ayında İhracatçılar Meclisi, bir daha tüm vakit içinderın en yüksek ihracat sayılarını deklare ettilar.
Tamamı Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde bulunan vilayetlerden oluşan 6. Bölge’ye gerçekleştirilen yatırımların fiyatının, 2020’nin başından bu yana 3 milyar TL’yi aştığı belirtiliyor. Bu yatırımlardan elde edilen gelir, personellere yansıyor mu?
Türkiye’de son birkaç yıldır hizmet iş kolundan daha sonra personel sayısı en süratli artan işkolu dokumacılık. Bu biraz dünyada pandemiyle birlikte değişen tedarik zinciriyle de alakalı. Pandemide Çin’den ve Doğu Asya ülkelerinden batıya olan ihracatın azalmasıyla, Türkiye sermayesi bunu fırsata çevirdi. O yüzden son iki yılda personel sayısı 300 bin kadar arttı. Ancak istihdamın artması, bu bireylerin çalışma şartlarının uygunlaştırılması ve haklarının verilmesi manasına gelmiyor. Türkiye’nin öteki bölgelerinde fabrikaları olan dokumacılık işverenleri, buraları bir ucuz işgücü merkezi, sömürü cenneti olarak gördüğü için buralara önemli yatırımlar yapıyorlar. Bilhassa son 8-10 yılda Antep’in biraz daha doğusundaki bölgelere epeyce önemli teşvikler verildi. Bu teşvikler kararında emekçi sayısı Urfa’da, Batman’da 30 bini geçmiş durumda. Adıyaman’da 10 binden çok emekçi çalışıyor, bu sayı Malatya’da ise 30-35 bin, Van’da bile şimdiden 7 bin emekçi var. Bu sayıların daha da artacağı söyleniyor.
Dokuma dalındaki yatırımcıların nasıl bir profili var? Daha hayli küçük işletmeler mi bulunuyor yoksa büyük tekellerden bahsetmek mümkün mü?
Çalışan sayısı 10-100 içinde değişen ve büyük oranda personellerin kayıt dışı çalıştığı konfeksiyon atölyeleri epeyce yaygın. Lakin yüzlerce, binlerce emekçinin çalıştığı büyük fabrikalar da çok yaygın. Antep iplik ve halı yüklüdür, öbür bölgelerde ise daha epey konfeksiyon görürüz. örneğin yalnızca Antep OSB’de 230 bin personel çalışıyor ve bu personellerin en az 130-140 bini dokumacılık işkolunda. Halı ve iplik fabrikalarında ortalama personel sayısı 400- 500 civarında lakin bunların içerisinde 3 bin-4 bin personelin çalıştığı fabrikalar da var.
‘BÜYÜK FİRMALAR, FASON ÜRETİMLE DOLAYLI OLARAK EMEK SÖMÜRÜSÜNE KATILIYOR’
Antep ve etraf vilayetleri, Suriyeli mültecilerin ağır olarak yaşadığı bölgelerden. Dokumacılık işkolu, mültecilerin kayıt dışı ve düşük fiyatla çalışmak zorunda bırakıldığı dalların başında geliyor. Bağımsız araştırmacılar tarafınca hazırlanan milletlerarası raporlarda, Türkiye’nin dokuma bölümündeki “başarısında” mültecilerin garantisiz ve ucuz emeğinin tesirli olduğu belirtiliyor. Sizce de bu biçimde mi?
İhracat yapan büyük firmalarda mülteci personellerin istihdamı epeyce sonlu, buralarda sigortasız emekçi çalıştırmak mümkün değil. Zira bu firmaların taahhütleri ve milletlerarası kontrolleri var. Buralarda çalışan Suriyeliler, çalışma müsaadesi alınarak sigortalı çalıştırılan çalışanlar. Sayıları pek az. Lakin bunun haricinde burada Ünaldı diye bir bölge var, buradaki konfeksiyonlarda 20 binden çok kişi çalışıyor. Bunların yarısından birçok Suriyeli personeller, bunların tamamı günde en az 12 saat, sigortasız ve düşük fiyatla çalıştırılıyor. tıpkı vakitte fason üretim yapan atölyeler de Suriyeli emeğini fazlaca yaygın bir biçimde sömürüyorlar, hem ucuza birebir vakitte kayıtdışı çalıştırıyorlar. bu biçimdelikle ihracat yapan firmaların da emek sömürüsüne dolaylı bir biçimde katıldığını söyleyebiliriz.
Mehmet Türkmen, Gaziantep OSB’de bulunan Şireci Cotton emekçilerinin fiyat artışı aksiyonunda.
2021’in sonunda başlayan emekçi aksiyonları 2022’nin birinci üç ayında sürat kesmeden devam etti. Bu aksiyonların değerli bir kısmı da Antep’teydi. Emekçiler, istedikleri ölçüde kazanım elde edebildi mi?
2 Şubat’tan başlayarak 30 Mart’a kadar devam eden personel grevleri, yüklü olarak Antep’teki 35 fabrikada yaşandı. Bunların tamamı artırım talebiyle başladı. Çalışanlar, yılbaşında açıklanan artırım oranını yetersiz buldu. Grevler Zafer Dokuma, Melike Dokumacılık üzere büyük fabrikalarda başlayıp iplik ve halı fabrikalarıyla devam etti. Bu işyerlerinin hiç biri sendikalı değildi. Bu direnişler, emekçilerin reaksiyonu ile ortaya çıkan fiili grevler biçiminde yaşandı. Türkiye genelinde yaşanan grevlerin büyük oranda bu biçimde bir özelliği var, biliyorsunuz. Burada, personellerin sendikalara güvenmediğini görüyoruz. Bu beraberinde sendikal bürokrasinin geldiği boyutu görmemiz açısından değerli bir fotoğraf sunuyor.
‘GREVLER SÜRECEK’
Sizce personel aksiyonları sürecek mi?
Önümüzde 1 Mayıs var. Bu hususla ilgili yaptığımız toplantılarda şu eğilimi fazlaca rahatlıkla gorebiliyoruz: Bu grevlere sebep olan durum sürüyor. Zira bu grevlerle kazanılan artırımlar, daha çalışanların cebine girmeden eriyor. Personellerin, işçilerin günlük hayatta kullandığı temel gereksinimlerine artırım yağmuru devam ediyor. Geçinememe halini, enflasyonun tırmanışını düşününce personellerin bir yıl daha sonraki artırım sürecini muhakkak bekleyemeyeceğini görüyoruz. Önümüzdeki yaz grevler, hareketler devam edecektir.
1 Mayıs’a sayılı günler kala Antep’te hangi hazırlıklar yapılıyor?
Geçtiğimiz sonbahardan itibaren dövizdeki tırmanış, ekonomik gelişmeler ve enflasyondaki yükseklik niçiniyle emekçiler hiç olmadığı kadar süratli bir biçimde fakirleşti. Emekçiler, işçiler çalıştığı biçimde yaşayamaz, geçinemez hale geldiler. O yüzden tüm bunları düşününce bu yılki 1 Mayıs vurgusu, fakirleşme… Şu anda 1 Mayıs için kapsamlı hazırlık toplantıları yapıyoruz. Yılın başında grev yaşanan işyerlerinden çalışanlarla toplanıyoruz. bir daha bu kapsamda 24 Nisan’da bir personel kurultayı düzenleyeceğiz. Bu, fabrikalardan epey sayıda emekçinin katılacağı bir kurultay olacak. Hem daha evvel yaşanan grevlerin sonuçlarını tıpkı vakitte bir daha sonraki dalgaya nasıl hazırlanacağımızı konuşacağız.
Antep’te 1 Mayıs nerede kutlanacak?
Sendikalar ve emek örgütleri, Kırkayak Parkı için bir müracaat yaptılar. Aslında küçük bir alan orası fakat bilhassa pandemide hayli kullanıldı. Oradaki kutlamadan başka olarak çalışanlarla bir yürüyüş yapmayı da planlıyoruz.
İki yıl boyunca DİSK/Tekstil Sendikası Gaziantep Bölge Temsilcisi olarak çalışan Mehmet Türkmen, geçtiğimiz yılın kasım ayında “çalışma anlayışındaki uyumsuzluk” sebebi öne sürülerek bakılırsavden alındı. Emekçilerin karar aldığı ve yönettiği bir sendika anlayışını savunduğunu belirten Türkmen, bürokrasiye karşı çıkan bu yaklaşımın sendika yöneticilerini rahatsız ettiği görüşünde. DİSK’teki bakılırsavinin sonlandırılmasının akabinde her evresinde personellerin yer aldığı bir yapı için yola çıkan Türkmen, BİRTEK-SEN’i (Birleşik Dokumacılık, Deri ve Dokuma Çalışanları Sendikası) kurdu. Türkmen’le, Antep’teki 1 Mayıs hazırlıklarını ve her ay yeni kâr rekorları açıklayan dokuma dalındaki emekçilerin durumunu konuştuk.
BİRTEK-SEN, profesyonel sendika çalışanları yerine kesimde etkin olarak çalışan emekçilerin idarede olduğu bir yapıyı benimsiyor. bu biçimde bir yapıya niye gereksinim duyuldu?
Geçtiğimiz yılın kasım ayında kurulan BİRTEK-SEN, dokuma ve dokuma iş kolundaki sendikaların kastlaşmış, çürümüş olan bürokratik yapısına karşı bir reaksiyon olarak ortaya çıktı. Urfa ve Antep’te toplamda 21 fabrikadan emekçi temsilcileri ve personel kümeleri ile yaptığımız 2,5 aylık tartışmalar ve toplantılar kararında bu sendikayı kurma sonucunı aldık. Kuruluşta Antep’ten 13, Urfa’dan 14 fabrikanın emekçi temsilcisi yer aldı. Bu sayı şu anda 20’ye ulaştı. Sendika, bir temsilci şurası tarafınca yönetiliyor. Bu yeni bir tecrübe. örneğin, 96’da Antep’te Ünaldı bölgesindeki dokuma emekçilerinin bir ay süren bir grevi var. Bu, bununla birlikte Antep’in ve Türkiye tarihinin en büyük emekçi hareketlerinden biri. Ünaldı’da 96 direnişine öncülük eden ve şu anda hâlâ çalışan personeller de sendikamızın kurucuları içinde. Bu yanıyla, Antep’te son 20-30 yılda yaşanan tecrübeleri ve çabaları de ortasında barındıran bir sendika oldu. BİRTEK-SEN gerçek manada çalışanların kurduğu ve yönettiği bir sendika. Tüzüğünden, kuruluşuna kadar bütün kararları personellerin iradesiyle sağlayan bir sendika.
BİRTEK-SEN Lideri Mehmet Türkmen
Resmi kuruluşunuzun üzerinden sadece 2 ay geçti fakat bir daha de soralım, BİRTEK-SEN’e emekçilerin ilgisi nasıl, şu anda kaç üyeniz var?
Daha fazlaca yeniyiz fakat şimdiden başta Antep ve Urfa olmak üzere fazlaca sayıda fabrikadan çalışanlarla buluşuyoruz. Üye sayımız da şimdiden 300 civarında. Antep’te ve Urfa’da 10’dan fazla fabrikada üyeliklere başladık. Adana Çukurova’dan ve Trakya bölgesinden de sendikamızla bağlantıya geçenler oldu. Akının ve sömürünün bu kadar arttığı bir devirde, emekçilerin insanca yaşamaya yetecek bir fiyat talebi ve öteki talepleri için örgütlenmekten öbür bir aracı yok biliyorsunuz. Çalışanların iradesini yok sayan bürokratik sendikal anlayışa karşı, her etabında çalışanların karar aldığı ve yönettiği bir sendika olma sevdasındayız. Bu çalışanlara büyük heyecan veriyor. Lakin biliyorsunuz işyerinde yetkili sendika olabilmemiz için yüzde 1 barajını aşmamız gerekiyor. Bu da 13 binden çok personel demek. Personellerin BİRTEK-SEN’in argümanlarını sahiplendiğini görüyoruz ve kısa müddette bu hisle, bu güçle barajı aşacak birikimin ortaya çıkacağını düşünüyoruz. Aslında bizim anlayışımız bütün emekçilerin tek çatı altında birleşmesi. Sendikaların rekabete son verip emekçilerin birlik olarak çaba ettiği merkezler olması gerekiyor.
‘TEKSTİL İŞVERENLERİ PANDEMİYİ FIRSATA ÇEVİRDİ’
Dokumacılık, hem güvencesizliğin birebir vakitte kayıt dışı çalışmanın ağır olduğu bir kesim. Emekçiler, bu dalda hangi şartlar altında çalışıyor ve ne çeşit hak kayıpları yaşıyor?
Türkiye, dünyadaki tedarik zinciri bakımından dışarıya üretim yapan kıymetli merkezlerden biri. Dokuma, milletlerarası firmaların üretim yaptığı ve fason çalışmaların fazlaca yaygın olduğu bir işkolu. Ağır işlerde, kayıt dışı ve düşük fiyatla çalıştırma var. Pandemi periyodu çalışma şartlarını ağırlaştıran öbür biçimlerin de hayata geçirildiği bir müddetç oldu. Bu sürecin en çarpıcı yaşandığı yerlerin başında Antep geldi. Antep’te sokağa çıkma yasaklarında personeller zorla çalıştırıldı, hadise ve mevt yaşanan fabrikalarda üretime hiç orta verilmedi. Pandemi büyük bir felaketti. Milyonlarca insan işini, hayatını kaybetti. Fakat dokuma işverenleri bu süreci fazlaca büyük bir fırsat olarak değerlendirdiler. Pandeminin başından beri her ay ihracat ve büyüme rekorları deklare ettilar. Mart ayında İhracatçılar Meclisi, bir daha tüm vakit içinderın en yüksek ihracat sayılarını deklare ettilar.
Tamamı Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde bulunan vilayetlerden oluşan 6. Bölge’ye gerçekleştirilen yatırımların fiyatının, 2020’nin başından bu yana 3 milyar TL’yi aştığı belirtiliyor. Bu yatırımlardan elde edilen gelir, personellere yansıyor mu?
Türkiye’de son birkaç yıldır hizmet iş kolundan daha sonra personel sayısı en süratli artan işkolu dokumacılık. Bu biraz dünyada pandemiyle birlikte değişen tedarik zinciriyle de alakalı. Pandemide Çin’den ve Doğu Asya ülkelerinden batıya olan ihracatın azalmasıyla, Türkiye sermayesi bunu fırsata çevirdi. O yüzden son iki yılda personel sayısı 300 bin kadar arttı. Ancak istihdamın artması, bu bireylerin çalışma şartlarının uygunlaştırılması ve haklarının verilmesi manasına gelmiyor. Türkiye’nin öteki bölgelerinde fabrikaları olan dokumacılık işverenleri, buraları bir ucuz işgücü merkezi, sömürü cenneti olarak gördüğü için buralara önemli yatırımlar yapıyorlar. Bilhassa son 8-10 yılda Antep’in biraz daha doğusundaki bölgelere epeyce önemli teşvikler verildi. Bu teşvikler kararında emekçi sayısı Urfa’da, Batman’da 30 bini geçmiş durumda. Adıyaman’da 10 binden çok emekçi çalışıyor, bu sayı Malatya’da ise 30-35 bin, Van’da bile şimdiden 7 bin emekçi var. Bu sayıların daha da artacağı söyleniyor.
Dokuma dalındaki yatırımcıların nasıl bir profili var? Daha hayli küçük işletmeler mi bulunuyor yoksa büyük tekellerden bahsetmek mümkün mü?
Çalışan sayısı 10-100 içinde değişen ve büyük oranda personellerin kayıt dışı çalıştığı konfeksiyon atölyeleri epeyce yaygın. Lakin yüzlerce, binlerce emekçinin çalıştığı büyük fabrikalar da çok yaygın. Antep iplik ve halı yüklüdür, öbür bölgelerde ise daha epey konfeksiyon görürüz. örneğin yalnızca Antep OSB’de 230 bin personel çalışıyor ve bu personellerin en az 130-140 bini dokumacılık işkolunda. Halı ve iplik fabrikalarında ortalama personel sayısı 400- 500 civarında lakin bunların içerisinde 3 bin-4 bin personelin çalıştığı fabrikalar da var.
‘BÜYÜK FİRMALAR, FASON ÜRETİMLE DOLAYLI OLARAK EMEK SÖMÜRÜSÜNE KATILIYOR’
Antep ve etraf vilayetleri, Suriyeli mültecilerin ağır olarak yaşadığı bölgelerden. Dokumacılık işkolu, mültecilerin kayıt dışı ve düşük fiyatla çalışmak zorunda bırakıldığı dalların başında geliyor. Bağımsız araştırmacılar tarafınca hazırlanan milletlerarası raporlarda, Türkiye’nin dokuma bölümündeki “başarısında” mültecilerin garantisiz ve ucuz emeğinin tesirli olduğu belirtiliyor. Sizce de bu biçimde mi?
İhracat yapan büyük firmalarda mülteci personellerin istihdamı epeyce sonlu, buralarda sigortasız emekçi çalıştırmak mümkün değil. Zira bu firmaların taahhütleri ve milletlerarası kontrolleri var. Buralarda çalışan Suriyeliler, çalışma müsaadesi alınarak sigortalı çalıştırılan çalışanlar. Sayıları pek az. Lakin bunun haricinde burada Ünaldı diye bir bölge var, buradaki konfeksiyonlarda 20 binden çok kişi çalışıyor. Bunların yarısından birçok Suriyeli personeller, bunların tamamı günde en az 12 saat, sigortasız ve düşük fiyatla çalıştırılıyor. tıpkı vakitte fason üretim yapan atölyeler de Suriyeli emeğini fazlaca yaygın bir biçimde sömürüyorlar, hem ucuza birebir vakitte kayıtdışı çalıştırıyorlar. bu biçimdelikle ihracat yapan firmaların da emek sömürüsüne dolaylı bir biçimde katıldığını söyleyebiliriz.
Mehmet Türkmen, Gaziantep OSB’de bulunan Şireci Cotton emekçilerinin fiyat artışı aksiyonunda.
2021’in sonunda başlayan emekçi aksiyonları 2022’nin birinci üç ayında sürat kesmeden devam etti. Bu aksiyonların değerli bir kısmı da Antep’teydi. Emekçiler, istedikleri ölçüde kazanım elde edebildi mi?
2 Şubat’tan başlayarak 30 Mart’a kadar devam eden personel grevleri, yüklü olarak Antep’teki 35 fabrikada yaşandı. Bunların tamamı artırım talebiyle başladı. Çalışanlar, yılbaşında açıklanan artırım oranını yetersiz buldu. Grevler Zafer Dokuma, Melike Dokumacılık üzere büyük fabrikalarda başlayıp iplik ve halı fabrikalarıyla devam etti. Bu işyerlerinin hiç biri sendikalı değildi. Bu direnişler, emekçilerin reaksiyonu ile ortaya çıkan fiili grevler biçiminde yaşandı. Türkiye genelinde yaşanan grevlerin büyük oranda bu biçimde bir özelliği var, biliyorsunuz. Burada, personellerin sendikalara güvenmediğini görüyoruz. Bu beraberinde sendikal bürokrasinin geldiği boyutu görmemiz açısından değerli bir fotoğraf sunuyor.
‘GREVLER SÜRECEK’
Sizce personel aksiyonları sürecek mi?
Önümüzde 1 Mayıs var. Bu hususla ilgili yaptığımız toplantılarda şu eğilimi fazlaca rahatlıkla gorebiliyoruz: Bu grevlere sebep olan durum sürüyor. Zira bu grevlerle kazanılan artırımlar, daha çalışanların cebine girmeden eriyor. Personellerin, işçilerin günlük hayatta kullandığı temel gereksinimlerine artırım yağmuru devam ediyor. Geçinememe halini, enflasyonun tırmanışını düşününce personellerin bir yıl daha sonraki artırım sürecini muhakkak bekleyemeyeceğini görüyoruz. Önümüzdeki yaz grevler, hareketler devam edecektir.
1 Mayıs’a sayılı günler kala Antep’te hangi hazırlıklar yapılıyor?
Geçtiğimiz sonbahardan itibaren dövizdeki tırmanış, ekonomik gelişmeler ve enflasyondaki yükseklik niçiniyle emekçiler hiç olmadığı kadar süratli bir biçimde fakirleşti. Emekçiler, işçiler çalıştığı biçimde yaşayamaz, geçinemez hale geldiler. O yüzden tüm bunları düşününce bu yılki 1 Mayıs vurgusu, fakirleşme… Şu anda 1 Mayıs için kapsamlı hazırlık toplantıları yapıyoruz. Yılın başında grev yaşanan işyerlerinden çalışanlarla toplanıyoruz. bir daha bu kapsamda 24 Nisan’da bir personel kurultayı düzenleyeceğiz. Bu, fabrikalardan epey sayıda emekçinin katılacağı bir kurultay olacak. Hem daha evvel yaşanan grevlerin sonuçlarını tıpkı vakitte bir daha sonraki dalgaya nasıl hazırlanacağımızı konuşacağız.
Antep’te 1 Mayıs nerede kutlanacak?
Sendikalar ve emek örgütleri, Kırkayak Parkı için bir müracaat yaptılar. Aslında küçük bir alan orası fakat bilhassa pandemide hayli kullanıldı. Oradaki kutlamadan başka olarak çalışanlarla bir yürüyüş yapmayı da planlıyoruz.