Bir hak, emek arayışı: Ölmek var dönmek yok dedik; bu yolda öldük Tahir Çetin, Ali Faik İnter…
İki madenci, iki işçi, iki yoldaş, iki hak arayışçısı…
Biri madene yıllarını, emeğini vermiş, başkası ise canını, kanını, babasını teslim etmiş.
yıllardır sürdürdükleri hak gayreti için tekraren gittikleri Ankara’dan bir daha ‘bir tutam’ umutla ayrıldıkları yolda trafik kazası geçirdiler.
Manisa’nın Kırkağaç ilçesine bağlı Bakır Mahallesi civarında otomobil takla attı, direksiyonda ‘babasının ve madencilerin hakkı için gayret eden’ Ali Faik vardı. Günlerdir Ankara girişinde bekletildikleri, kendi başkentlerine alınmadıkları için uykusuz ve yorgundu. İkisi de oracıkta hayatını kaybetti.
Aslında bu ülkede yaşadıkları karanlığın, emek sömürüsünün, hak gaspının sesini birinci kere yüksek sesle bir daha bedelin canla ödendiği 13 Mayıs 2014’te yaşanan SOMA katliamıyla duyurmuşlardı.
O gün bu gündür canla başla, alın teri ve emekle kıdem, ihbar tazminatları ve fiyat alacakları için uğraş ediyorlardı.
Kiminin madende geçirdiği ‘iş kazası’ kararı ayakları kopmuş, kimi kör olmuş, kimi de ömrünü kaybetmişti!
Ali Faik de madenin ‘ölüm solukluğunu’ daha 7 yaşında yetim kaldığı gün hissetti. Babası 2002 yılında madende çalışırken elektrik çarpması kararı vefat etti. Uzun bir adalet gayreti kararında mahkeme, maden şirketini tazminata mahkûm etti. Gel gelelim şirket bu tazminatı ödemedi.
Ali Faik de bu süreçte diğer bir madende dozer operatörü olarak çalışmaya başladı. Karanlık dehlizlerde gün yüzüne hasret binlerce madenci ile birebir alın terini akıttı senelerca…
Ali Faik, tam bu noktada hem babasının yerde kalan kanı için, tıpkı vakitte madende çalışırken bedel ödeyen tüm personellerinin hakları için uğraş etti. İşyerinden müsaade alarak geldiği Ankara aksiyonundan dönerken sonsuzluğa ışık oldu Ali Faik… Tıpkı babası üzere alın terine, emeğe, direnişe, çabaya sarıldı giderken…
Bağımsız Maden İş Sendikası Lideri Tahir Çetin de madencilerin seslerini daha yüksekten duyurabilmek, 888 maden çalışanının haklarını alabilmek için çaba veriyordu.
Kendisi de bir maden çalışanı olan Çetin, Soma katliamından daha sonra sendikalaşma sürecine girişti. Hakkı gasp edilen emekçiler için karanlığa baretinde yanan ufak ışıkla meydan okur üzere uğraş ediyordu.
Gerçekten çalışanlara göre; Türkiye’de koltuğun taşıdığı liderlerden değil, koltuğu taşıyan, ayaklarının çamur olmasından çekinmeyen, elleri kömür karası ‘insan üzere insan’dı.
Tahir Çetin (Solda), Ali Faik İnter (Sağda)
TELEFON KONUŞMASINDAN İKİ SAAT daha sonra KAZA
Madende çalışırken yanlış dinamit patlatılması kararı 2007 yılında iki bacağını kaybeden İdris Sarıkaya da Çetin ve İnter’le yol ve gayret arkadaşıydı. Ankara girişinde polis barikatı önünde arkadaşları ile günlerce direnen Sarıkaya, “Ben evimden helalleştim de çıktım” derken madende geçen 16 yılına verdiği iki bacağın hesabını sormaya kararlı olduğunu gösteriyordu. Hakikaten bu süreçteki uğraş arkadaşları bu yolda canlarını verdiler.
Kazanın olduğu günü anlatan Sarıkaya’nın transferine bakılırsa madenciler o gün AK Parti Küme Lideri Naci Bostancı ile görüştü. Bostancı, “Bize isim listesi getirin, bayramda evvel ödemeleri yapalım” dedi. Tahir Çetin de bu görüşmenin akabinde madencilere durumu anlattı ve isim listesini oluşturmak için dönüş yoluna geçildi. Ali Faik, saat 02.40 sularında Sarıkaya’yı aradı ve Uşak’ta olduklarını söylemiş oldu. Sarıkaya, ‘fazlaca yorgun olduklarını, birkaç saat araçta uyuyup o denli devam edeceklerini, onların da dinlenmesini’ istedi. Ali Faik’in bu talebe karşılığı, “Araçta iki bireyiz. Uykum gelirse direksiyonu lidere veririm” oldu. Bu konuşmadan yaklaşık 2 saat daha sonra da kaza gerçekleşti.
İdris Sarıkaya
‘ÖLMEK VAR DÖNMEK YOK DİYE ÇIKTIĞIMIZ YOLDA ÖLDÜK…’
Sarıkaya, ölen arkadaşlarının akabinde, “Dünyanın en bedelli hazinesinden daha değerli iki insanı kaybettik. Ölmek var, dönmek yok” diye yola çıktık. Ve biz bu yolda öldük. Madende yanlış patlatılan dinamit benim geleceğimi, iki bacağımı ve ekmek parası kazanma hakkımı aldı. Öbür bir arkadaşım patlama kararı gözlerini kaybetti. Bugün geldiğimiz noktada iki arkadaşımız öldü. Biz her vakit bedel ödedik. Bu süreçten daha sonra da yaramıza tuz basarak hayatını kaybeden arkadaşlarımızın bıraktıkları yerden çabaya devam edeceğiz. Bizim kaygımızı dağdaki ağaç, taş, toprak anladı lakin iktidar partisi anlamadı. Biz bu saatten daha sonra bayrağı yerde bırakmayacağız” dedi.
‘HAKLARIMIZ İÇİN ÇABA EDERKEN CANIMIZDAN OLDUK’
Sarıkaya, bu yolda hayli bedel ödediklerini belirtiyor ve iki bacağını yok eden iş kazasından bahsederken, “Ben Uyar Madencilik bünyesinde 2007 yılında iş kazası kararı iki bacağımı kaybettim. 2011 yılında açtığımız davayı kazandık. Fakat şirket sahibinin üzerine hiç bir mal varlığı bulunmadığı için tazminat hakkımız ödenmedi. Tüm umutlarımız tükenmeye başladığı sırada geçen yıl Meclis’te SOMA Yasası çıktı; Cumhurbaşkanı Erdoğan da ardından Uyar Madencilik emekçilerinin haklarının ödeneceğini söylemesi üzerine biz bir daha bir çaba başlattık. Tahir Çetin liderimiz liderliğinde tekraren Meclis’te iktidar yetkilileri ile görüştük ve kelamlar aldık. Lakin bugün geldiğimiz noktada haklarımız için uğraş ederken canlarımızdan olduk” tabirlerine yer verdi.
İki madenci, iki işçi, iki yoldaş, iki hak arayışçısı…
Biri madene yıllarını, emeğini vermiş, başkası ise canını, kanını, babasını teslim etmiş.
yıllardır sürdürdükleri hak gayreti için tekraren gittikleri Ankara’dan bir daha ‘bir tutam’ umutla ayrıldıkları yolda trafik kazası geçirdiler.
Manisa’nın Kırkağaç ilçesine bağlı Bakır Mahallesi civarında otomobil takla attı, direksiyonda ‘babasının ve madencilerin hakkı için gayret eden’ Ali Faik vardı. Günlerdir Ankara girişinde bekletildikleri, kendi başkentlerine alınmadıkları için uykusuz ve yorgundu. İkisi de oracıkta hayatını kaybetti.
Aslında bu ülkede yaşadıkları karanlığın, emek sömürüsünün, hak gaspının sesini birinci kere yüksek sesle bir daha bedelin canla ödendiği 13 Mayıs 2014’te yaşanan SOMA katliamıyla duyurmuşlardı.
O gün bu gündür canla başla, alın teri ve emekle kıdem, ihbar tazminatları ve fiyat alacakları için uğraş ediyorlardı.
Kiminin madende geçirdiği ‘iş kazası’ kararı ayakları kopmuş, kimi kör olmuş, kimi de ömrünü kaybetmişti!
Ali Faik de madenin ‘ölüm solukluğunu’ daha 7 yaşında yetim kaldığı gün hissetti. Babası 2002 yılında madende çalışırken elektrik çarpması kararı vefat etti. Uzun bir adalet gayreti kararında mahkeme, maden şirketini tazminata mahkûm etti. Gel gelelim şirket bu tazminatı ödemedi.
Ali Faik de bu süreçte diğer bir madende dozer operatörü olarak çalışmaya başladı. Karanlık dehlizlerde gün yüzüne hasret binlerce madenci ile birebir alın terini akıttı senelerca…
Ali Faik, tam bu noktada hem babasının yerde kalan kanı için, tıpkı vakitte madende çalışırken bedel ödeyen tüm personellerinin hakları için uğraş etti. İşyerinden müsaade alarak geldiği Ankara aksiyonundan dönerken sonsuzluğa ışık oldu Ali Faik… Tıpkı babası üzere alın terine, emeğe, direnişe, çabaya sarıldı giderken…
Bağımsız Maden İş Sendikası Lideri Tahir Çetin de madencilerin seslerini daha yüksekten duyurabilmek, 888 maden çalışanının haklarını alabilmek için çaba veriyordu.
Kendisi de bir maden çalışanı olan Çetin, Soma katliamından daha sonra sendikalaşma sürecine girişti. Hakkı gasp edilen emekçiler için karanlığa baretinde yanan ufak ışıkla meydan okur üzere uğraş ediyordu.
Gerçekten çalışanlara göre; Türkiye’de koltuğun taşıdığı liderlerden değil, koltuğu taşıyan, ayaklarının çamur olmasından çekinmeyen, elleri kömür karası ‘insan üzere insan’dı.
Tahir Çetin (Solda), Ali Faik İnter (Sağda)
TELEFON KONUŞMASINDAN İKİ SAAT daha sonra KAZA
Madende çalışırken yanlış dinamit patlatılması kararı 2007 yılında iki bacağını kaybeden İdris Sarıkaya da Çetin ve İnter’le yol ve gayret arkadaşıydı. Ankara girişinde polis barikatı önünde arkadaşları ile günlerce direnen Sarıkaya, “Ben evimden helalleştim de çıktım” derken madende geçen 16 yılına verdiği iki bacağın hesabını sormaya kararlı olduğunu gösteriyordu. Hakikaten bu süreçteki uğraş arkadaşları bu yolda canlarını verdiler.
Kazanın olduğu günü anlatan Sarıkaya’nın transferine bakılırsa madenciler o gün AK Parti Küme Lideri Naci Bostancı ile görüştü. Bostancı, “Bize isim listesi getirin, bayramda evvel ödemeleri yapalım” dedi. Tahir Çetin de bu görüşmenin akabinde madencilere durumu anlattı ve isim listesini oluşturmak için dönüş yoluna geçildi. Ali Faik, saat 02.40 sularında Sarıkaya’yı aradı ve Uşak’ta olduklarını söylemiş oldu. Sarıkaya, ‘fazlaca yorgun olduklarını, birkaç saat araçta uyuyup o denli devam edeceklerini, onların da dinlenmesini’ istedi. Ali Faik’in bu talebe karşılığı, “Araçta iki bireyiz. Uykum gelirse direksiyonu lidere veririm” oldu. Bu konuşmadan yaklaşık 2 saat daha sonra da kaza gerçekleşti.
İdris Sarıkaya
‘ÖLMEK VAR DÖNMEK YOK DİYE ÇIKTIĞIMIZ YOLDA ÖLDÜK…’
Sarıkaya, ölen arkadaşlarının akabinde, “Dünyanın en bedelli hazinesinden daha değerli iki insanı kaybettik. Ölmek var, dönmek yok” diye yola çıktık. Ve biz bu yolda öldük. Madende yanlış patlatılan dinamit benim geleceğimi, iki bacağımı ve ekmek parası kazanma hakkımı aldı. Öbür bir arkadaşım patlama kararı gözlerini kaybetti. Bugün geldiğimiz noktada iki arkadaşımız öldü. Biz her vakit bedel ödedik. Bu süreçten daha sonra da yaramıza tuz basarak hayatını kaybeden arkadaşlarımızın bıraktıkları yerden çabaya devam edeceğiz. Bizim kaygımızı dağdaki ağaç, taş, toprak anladı lakin iktidar partisi anlamadı. Biz bu saatten daha sonra bayrağı yerde bırakmayacağız” dedi.
‘HAKLARIMIZ İÇİN ÇABA EDERKEN CANIMIZDAN OLDUK’
Sarıkaya, bu yolda hayli bedel ödediklerini belirtiyor ve iki bacağını yok eden iş kazasından bahsederken, “Ben Uyar Madencilik bünyesinde 2007 yılında iş kazası kararı iki bacağımı kaybettim. 2011 yılında açtığımız davayı kazandık. Fakat şirket sahibinin üzerine hiç bir mal varlığı bulunmadığı için tazminat hakkımız ödenmedi. Tüm umutlarımız tükenmeye başladığı sırada geçen yıl Meclis’te SOMA Yasası çıktı; Cumhurbaşkanı Erdoğan da ardından Uyar Madencilik emekçilerinin haklarının ödeneceğini söylemesi üzerine biz bir daha bir çaba başlattık. Tahir Çetin liderimiz liderliğinde tekraren Meclis’te iktidar yetkilileri ile görüştük ve kelamlar aldık. Lakin bugün geldiğimiz noktada haklarımız için uğraş ederken canlarımızdan olduk” tabirlerine yer verdi.