“Bir sandviç sipariş ettim ve sahibiyle sohbet etmeye başladım”

Canan

Global Mod
Global Mod
25 Mar 2021
1,836
0
0
“Bir sandviç sipariş ettim ve sahibiyle sohbet etmeye başladım”
değerli ipuçları


Sevgili günlük:

Birkaç yıl önce bir şarküteriye gitmeye karar verdiğimde Wall Street bölgesinde dolaşıyordum.

Bir sandviç sipariş ettim ve o hazırlarken sahibiyle sohbet etmeye başladım. Sohbetimiz sonunda mağazanın konumuna geldi.

Finans Bölgesinde olmanın onu borsa oynamaya sevk edip etmediğini veya bilgili müşterilerden değerli ipuçları alıp almadığını sordum.

Sandviçini yapmayı bıraktı, bıçağını bıraktı ve şaşkın bir ifadeyle bana baktı.

“Bu komisyoncular her gün buraya geliyor” dedi. “Simitlerini, sandviçlerini, çöreklerini, kahvelerini, sigaralarını alıyorlar…”

Tekrar duraksadı ve dükkânının kapısını işaret etti.

“…ve her gün orada, kaldırımda durup açıkça ‘tren’ yazan bir kapıyı itip kakıyorlar.”

– Steven Scharff

boş koltuk


Sevgili günlük:

Sabahları Park Slope’daki evimden Midtown Manhattan’daki ofisime gidip geliyordum.

Yedinci Cadde durağında F trenini beklerken yetenekli bir müzisyen olan arkadaşım Ronit’i işine giderken gördüm.

Tren gelince iki yeri bir arada bulduk. Tren Manhattan’a giderken dolmaya devam etti ama 23. Cadde’ye vardığımızda çok daha az kalabalıktı.


Bu sırada yanımızda bir boşluk açıldı ve yaşlı bir kadın oraya doğru yürüdü. Tren hareket etmeye başladı ve onu bizim kucağımıza itti. Kendini topladı, izin istedi ve boş koltuğa oturdu.

Ronit ve ben Rockefeller Center’da indik. Ayrılmaya başladığımızda bana döndü.

“En azından patronuma geç kaldığımı söyleyebilirim çünkü Patti Smith kucağıma düştü” dedi.

– Doug Schneider

Sonraki soru


Sevgili günlük:

90 yaşındayım. Bir gün doktorumun muayenehanesinden çıkarken resepsiyonist beni durdurdu.

“Kontrol ediyor musun?” diye sordu.

Belki de sorusunu farklı bir şekilde ifade etmesi gerektiğini önerdim.

– Sandra Weiss

QM6’yı sürün


Sevgili günlük:

Her Perşembe, ROMEO (Dışarıda Yiyen Emekli Yaşlı Adamlar) grubum için haftalık bir öğle yemeği için Manhattan’dan Queens’teki North Shore Towers’a giden QM6 otobüsüne binerim.


Dünyanın sorunlarını tartışmak ve genellikle çözmek için birkaç saat harcıyoruz. Zaman geçirmek için zorlu ve tatmin edici bir yol.

Bir keresinde otobüse bindiğimde şoför her zamanki durağıma gidip gitmeyeceğimi sordu. Evet dedim ve nedenini açıkladım.

Ertesi hafta, Queens’e gitmek için otobüse bindiğimde, aynı şoför bana kayınpederinin yakın zamanda Florida’ya taşındığını ve onu evden çıkaracak bir şeye ihtiyacı olduğunu söyledi.

Karısına grubumdan bahsettiğini ve kayınpederinin de benzer bir şey yapmasını önerdiğini söyledi.

Bundan kısa bir süre sonra, bir Perşembe günü, arkadaşlarımla lokantadayken sohbeti bir erkek sesiyle böldüm. Otobüs şoförüydü.

“Doğru yaptın” dedi. “Kayınpederimin böyle bir yere ihtiyacı var.”

— Arthur Uçuşu

Kısa durak


Sevgili günlük:

1995’te çok soğuk bir Noel gününde, eşim ve ben 2 yaşındaki oğlumuzla Manhattan’ı ziyaret ediyorduk.

Alışverişle geçen bir günün ardından, tatilden yorgun görünen her zamanki rahat New Yorklu yüzlerle dolu bir Crosstown otobüsüne bindik.

Karşımızda, tamamen sarınmış yaşlı bir kadın oturuyordu, elinde hediyelerle dolu alışveriş çantalarını taşımakta rahat göründüğünden daha fazla tutuyordu. Yanında uyuyormuş gibi görünen bir adam oturuyordu. Duraklardan birinde şoför onu aradı.

“Hey delikanlı,” dedi şoför. “Bu senin durağın. Benden sana söylememi istedin.”

Adam gözlerini açtı, teşekkür etti, otobüsten indi ve yakındaki bir parka gitti.

Kapıya doğru yürürken paketleri taşıyan kadın arkasından seslendi.

“Tanrım,” dedi. “Şapkanı unutmuşsun!”

Ama o bunu fark etmedi ve devam etti.

Kadın daha sonra şoförü aradı.

“Bayım, o adam şapkasını unuttu ve bu gece hava çok soğuk olacak,” dedi. “Durup koşup ona vermemi bekleyebilir misin?”


Şoför ona otobüsü durduramayacağını, yavaş süreceğini ve onu bir sonraki köşeden alacağını söyledi.

Endişeli bir ifadeyle çantalarını, paketlerini ve adamın geride bıraktığı örgü şapkayı topladı. Onu yakaladı, şapkasını verdi ve sonra bir sonraki köşeye koştu.

Sözüne sadık kalan sürücü, onunla köşede buluşabilmek için çok yavaş hareket etti. Otobüs köşede durduğunda, o da öyle yaptı.

Otobüse geri bindi, kapılar kapandı ve yolcular alkışlamaya başladı.

– James Roddy

okuman tüm son girişler ve bizimki Gönderim Yönergeleri. Bize e-posta ile ulaşın günlük@Haber veya takip et
@NYTMetro Twitter’dan.

Agnes Lee’nin çizimleri